🐮 Artyści Baroku I Ich Dzieła

„Malarstwo barokowe” pojawiło się w XVII w. i było wynikiem głębokich zmian politycznych i kulturowych jakie następowały w Europie. Nazwa tego stylu pochodzi od portugalskiego określenia barroco, czyli perła o nieregularnym kształcie. Cechami charakterystycznymi tego stylu było: poczucie wielkości (zmysłowego bogactwa), a także przekazywanie treści emocjonalnych. Malarze barokowi starali się oddziaływać na sferę emocjonalną odbiorców, odwołując się do zmysłów. Spis treściJakie było tło historyczne tego kierunku?Charakterystyka malarstwa barokowegoRamy w stylu barokowymGdzie można zamówić ramy barokowe na wymiar? Jakie było tło historyczne tego kierunku? Barok powstał jako odpowiedź kościoła katolickiego na powstający ruch reformacji protestanckiej w XVI wieku. Watykan potępił reformy i powstający protestantyzm. Kościół katolicki zdecydował na Soborze Trydenckim (1545/63), że sztuka powinna bezpośrednio angażować się w tematy religijne. Sobór Trydencki, zwrócił się do artystów, aby ich obrazy i rzeźby w większym stopniu oddziaływały na ludzi niewykształconych. Kościół chciał, aby artyści tworzyli sztukę bardziej realistyczną, emocjonalną, dramatyczną, aby umacniać wiarę poprzez docieranie i oddziaływanie także do ludzi mniej wykształconych. Sztuka barokowa stała się potężnym narzędziem propagandowym dla kościoła i władców, którzy przekazywali wiernym religijne dogmaty. Malarstwo barokowe zaczęła koncentrować się na Świętych, Dziewicy Maryi i innych znanych historiach biblijnych. Styl barokowy zrodził się we Włoszech (szczególnie w Wenecji), a następnie rozprzestrzenił się na Francję, Niemcy i Anglię i inne kraje Europy. Gospodarczy rozkwit XVII-wiecznej Holandii doprowadził do rozwoju malarstwa. Artyści holenderscy w większości malowali scenki rodzajowe, martwe natury, portrety, obrazy historyczne. Był to złoty wiek dla holenderskiego malarstwa, a protestanccy artyści tworzyli w nurcie realistycznego, świeckiego baroku. Zobacz stylowe obrazy retro do salonu. Charakterystyka malarstwa barokowego Malarstwo barokowe miało budzić emocje i pasję zamiast spokojnej racjonalności, która była charakterystyczna dla okresu renesansu. W epoce renesansu, w malarstwie istotna była forma, anatomia, realistyczne przedstawianie ludzkich postaci. Barokowe, monumentalne malarstwo charakteryzuje się wielkim dramatyzmem, bogatą kolorystyką i intensywnymi jasnymi cieniami. Podobnie równie dużym bogactwem charakteryzują się meble w stylu ludwikowskim, czyli barokowym. Barokowi malarze mieli obsesje na punkcie światła i cienia. Dużą uwagę przykładali do tła, istotne stało się opanowanie intensywnego światła i cienia. Artyści barokowi wykorzystują bogatą kolorystykę, światło i ciemność do tworzenia emocji i sekwencji działań. Pokazują śmierć, upływ czasu, ekstazy, wizje i religijne nawrócenia. Szczególnie widoczne jest to w pracach znanych malarzy , takich jak: Caravaggio i Rembrandt. Dramatyzm pokazany w ich obrazach widoczny jest jako intensywne kontrasty pomiędzy światłem, a zbliżającym się cieniem. Sławni barokowi artyści: 1. Michelangelo Merisi Caravaggio, był włoskim malarzem działającym w Rzymie, Neapolu, na Malcie i Sycylii w latach1592-1610. Jego najbardziej znane dzieła to: Bachus, Wieczerza w Emmaus (Caravaggio), Londyn, Wołanie Świętego Mateusza, Medusa 2. Rembrandt, był holenderskim malarzem uważanym za jednego z największych malarzy i grafików europejskich i holenderskich. Jego najbardziej znane dzieła to: Nocna straż, Artemizja, Dawid i Uriasz, Autoportret, Burza na morzu Galilejskim 3. Diego Rodríguez de Silva y Velázquez był hiszpańskim malarzem uważanym za czołowego artystę na dworze króla Filipa IV i jednym z najważniejszych malarzy hiszpańskiego złotego wieku. Specjalizował się w portretach, scenkach historycznych, kulturowych. Malował dziesiątki portretów hiszpańskiej rodziny królewskiej i innych znanych postaci europejskich. Jego bardzo znane dzieła to: Las Meninas, Portret Matki Jeronima de la Fuente, Portret mężczyzny, Portret Juana de Pareja, Infanta Margarita Teresa w różowej sukience. 4. Peter Paul Rubens był flamandzkim malarzem barokowym. W swoich pracach malarskich podkreślał ruch, kolor i zmysłowość. Był znany z ołtarzy kontrreformacyjnych, portretów, pejzaży i obrazów historycznych o tematyce mitologicznej i alegorycznej. Rubens był bardzo dobrze wykształconym uczonym, humanistą i dyplomatą. Został uhonorowany zarówno przez Filipa IV, króla Hiszpanii, jak i Karola I, króla Angli. Jego największe dzieła sztuki to: Elewacja Krzyża, Gwałt córek Leucyppa, Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, Alethea Talbot ze swoim mężem. Ramy w stylu barokowym Ramy do obrazów w epoce baroku były prawdziwymi dziełami sztuki, dość często wyrzeźbionymi przez największych rzeźbiarzy tego okresu. Bogate zdobienia ludwikowskich ram do obrazów zyskały duże uznanie wśród europejskich dworów i kościołów w Europie. Barokowe ramy posiadały pozłacane ornamenty, które dawały blask dla oprawionych obrazów. Ramy są bogato zdobione z dużą ilością złoconych detali i ornamentów. Najczęściej, motywy do dekoracji ram barokowych były stylizowane na liście. Taka rama perfekcyjnie podkreślała barokowe monumentalne malarstwo. Bogate zdobienia podkreślały również status materialny właściciela i pasowały do bogato zdobionych wnętrz tamtego okresu. Gdzie można zamówić ramy barokowe na wymiar? Szeroki wybór wzorów ram barokowych, wykonanych starodawną metodą, złocone szlagmetalem z bogatymi ornamentami, o różnej szerokości profili możemy zobaczyć i zamówić na określony wymiar w Jest to znany zakład oprawy, w którym zamawiają ramy kolekcjonerzy, domy aukcyjne i indywidualni klienci.

Artyści zareagowali odejściem od renesansowych ideałów: od studiów natury, powszechnej niemal idealizacji rzeczywistości, uwielbienia urody ciała, spokoju, ładu i harmonii. Miejsce ich zajęła aklasyczność, celowa dążność do wirtuozerii, deformacji, niesamowitość, wyrafinowanie w kompozycji formalnej i doborze koloru. (M.

Barok – nazwa pochodzi od portugalskiego słowa barocco oznaczającego nieregularnie rozwinięta perłę, albo inaczej perłę o nieregularnych kształtach; w języku francuskim baroqe w XVI wieku oznaczało bogactwo ozdób. Barok w rozumieniu dzisiejszym oznaczał styl trwający od II połowy XVI wieku do 1760 roku, łącznie ze stylem rokokowym, który jest ostatnią fazą baroku. Styl barokowy był wyrazem przemian religijnych, społecznych i politycznych jakie powstały w drugiej połowie XVI wieku np. sobór w Trydencie, rozwój filozofii i nauk przyrodniczych, zanik idei średniowiecznych, czy w końcu początki organizacji państw na kontynencie amerykańskim. Barok narodził się we Włoszech, jako forma renesansu, największy wpływ na jego rozwój miał Michał Anioł, który dostrzegał w sztuce zmaganie się sił psychicznych i sił natury. Barok objął swym zasięgiem całą Europę aż po Rosję oraz kontynent amerykański. Do rozpowszechnienia się stylu przyczyniło się kilka czynników. Po pierwsze wzrastający na znaczeniu zakon Jezuitów, gdyż zakonnicy budowali swoje kościoły na wzór macierzystego Kościół Il Gesu w Rzymie, po drugie rozpowszechnienie wydawnictw podręcznikowych o architekturze, po trzecie włoscy artyści podróżujący po świecie rozpowszechniali własne wzory, w końcu dwory królewskie, które stanowiły wzorzec zachowań, stylu i budownictwa. Architektura barokowa miała więc cechy międzynarodowe wyraźniejsze niż inne dotychczasowe style. Cechy stylu barokowego: typy budowli wzorowane dokładnie na renesansie, ale „ze zwiększonym efektem optycznym”,duży rozmach budowli,monumentalizm,ciężkie proporcje,dynamika widziana w budynku, rzeźbie, malarstwie,bogactwo dekoracji i form ornamentalnych,przepych,podporządkowanie wielu elementów jednemu głównemu,występowanie silnych kontrastów form,powierzchnia ścian wewnętrznych i zewnętrznych otrzymywała linię zmienną, stosowano cofnięcia elementów lub wyjścia naprzód,bogactwo złotej polichromii,zastosowanie światłocienia poprzez np. wygięcie elewacji,silne podkreślenie przestrzeni,zwracano dużą wagę na dekoracje rzeźbiarskie – charakterystyczne aniołki (zwane putta), girlandy, fantazyjne obramienia itp.,bogata sztukateria,zastosowanie bogactwa formy architektonicznej np: bryła, kopuła, wieżyczka, itp., stosowano pilastry pojedyncze lub zwielokrotnione, czyli filary ustawione tuż przy ścianie pełniące rolę dekoracyjną, ale też podtrzymujące budowle,dużą popularnością cieszyły się kręcone kolumny szczególnie we wnętrzu budowli barokowej),budowano obiekty o charakterze religijnym i świeckim,przebudowywano fosy na aleje spacerowe oraz zamki obronnych na pałace,ważną rolę zaczął spełnić ogrody jako element architektoniczny, najładniejszym przykładem był w Polsce pałac w Wilanowie,zwrócenie uwagi na architekturę ogrodową – alejki, altanki, oranżerie, stawy, rzeźba ogrodowa itp. Najsłynniejsze przykłady architektury barokowej: Kościół Il Gesu w Rzymie,Kościół Santa Maria Della Salute w Wenecji,Kościół św. Boromeuszka w Wiedniu,Katedra św. Pawła w Londynie,Kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie, Kościół Bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej,Kościół św. Anny w Krakowie,Kościół Marcina w Krakowie,Kościół kamedułów na Bielanach pod Krakowem,Kościół parafialny w Nowym Wiśniczu,Kościół Wizytek w Warszawie,Kaplica Boimów we Lwowie,Kościół Jezuitów w Poznaniu,Kościół św. Piotra i Pawła w Wilnie,Kościół Jezuitów w Świętej Lipce,Kościół Bernardynów w Krakowie,Kościół Pijarów w Krakowie,Kościół Filipinów w Gostyniu,Kościół Bonifratrów w Krakowie,Kościół Bernardynów w Górze Kalwarii,Kaplica św. Kazimierza w katedrze w Wilnie,Zamek Królewski w Warszawie,Zamek Lubomirskich w Nowym Wiśniczu,Zamek Ujazdowskich w Warszawie,Pałac w Wilanowie,Pałac biskupów krakowskich w Kielcach,Pałac Koniecpolskich w Podhorcach,Pałac Krasińskich w Warszawie,Pałac w Radzynie pod Warszawą,Krzyżtopór zamek Ossolińskich w Ujeździe,Ratusz w Zamościu, Wersal, Fasada Luwru w Paryżu,Pałac Sanssoussi Fryderyka II w Poczdamie,Pałac Zwinger w Dreźnie,Peterhof – zespół pałacowo – ogrodowy założony przez Piotra I,Pałac w Schonbrunn – rezydencja cesarzowej Sisi w wymienionych dzieł byli G. Barozzi da Vignola, Bernini, F. Borromini,F. Monsard, Ch. Wren, Locci, P. Ferrari, Cechy sztuki barokowej: rzeźba przedstawiana w głębokiej dynamice,liczne zdobienia i złote polichromie,śmiałe wyczucie fikcji,wizyjność,wyzwolenie indywidualności,w malarstwie zastosowano zmienne oświetlenie,mistycyzm,występowanie tematów religijnych obok świeckich,realizm,koloryt w odcieniach brązu, szarości, czerni. Najsłynniejsze przykłady sztuki barokowej: Konfesjonał nad grobem św. Piotra w Rzymie architekt L. Bernini, Ekstaza św. Teresy w Kościel S. Maria Della Vittoria w Rzymie,Dawid L. Bernini,Nagrobek Piotra Opalińskiego w kościele parafialnym w Sierakowie, Nagrobek Ostrogskich w katedrze tarnowskiej,Kolumna Zygmunta III w Warszawie,Portret Jana Kazimierza autorstwa Daniela Schulza,Organy w kościele Bernardynów Leżajsku,Ołtarz główny katedry w Oliwie,Ołtarz główny katedry w Pelpinie,Srebrna trumna relikwiarz św. Stanisława, w Krakowie na Wawelu,Portret Jana III Sobieskiego,Portrety trumienne, Szafa gdańska. Mistrzowie sztuki to: El Greco, Diego Velazqez, Ribera, Murillo (Chłopcy grający w kości);Piotr Rubens jako autor licznych dzieł Zdjęcie z krzyża, Sąd Ostateczny, Pokłon Trzech Króli, Bitwa Amazonek, Pijany Sylen Porwanie córek Leukipa, Święto Wenus, Historii Marii Medycejskie, Pejzaż z tęczą;Rembrandt van Rijn Wymarsz strzelców;J. F. Goya Maya naga, Zmory senne,Canaletto – malarz – był to nurt w sztuce, który powstał we Francji około 1720 roku. Nazwa pochodzi od francuskiego rocaille – muszla. Rokoko rozwinęło się przede wszystkim w malarstwie, dekoracji wnętrz i meblarstwie. Cechy charakterystyczne dla stylu: w architekturze wykorzystano krzywizny, zaokrągleń i nieregularne wygięć,wnętrze miało być intymne, wygodne,asymetria,różnorodna tematyka dzieł sztuki np.: rośliny, zwierzęta, fantastyczne twory,przepych w zdobnictwie,brak uporządkowania i brak przesłania artystycznego,parki stylizowane na naturalny, „dziki” krajobraz. Renesansowi artyści nie tylko tworzyli soczewki do mikroskopu, przyrządy pomiarowe i dzieła sztuki przedstawiające przyrodę, ale także, zaczęli publikować traktaty filozoficzne, w których twierdzili że dzięki imitacji i reprodukcji natury w swoich dziełach, byli w stanie osiągnąć stan jej bezpośredniej obserwacji.

Wiadomości wstępne Sztuka Baroku rozwijała się w XVII wieku i na początku wieku XVIII. Zasięgiem ogarnęła całą Europę i Amerykę Łacińską. W tych wiekach Barok pojawiał się i wygasał niejednocześnie. Miał co prawda wspólne założenia estetyczne, ale w różnych krajach przybierał różne formy, nawiązując często do lokalnych tradycji. W niektórych krajach Barok cieszył się ogromną popularnością, w innych formy barokowe występowały dość rzadko i przez krótki okres. Różnice te należy tłumaczyć różnorodnością kulturową i geograficzną oraz różnorakimi wpływami historycznymi. Barok zrodził się w Rzymie na początku XVII wieku, jako nowa tendencja we wszystkich dziedzinach sztuki. Później rozprzestrzenił się na resztę Europy. Barok najlepiej przyjął się na tych obszarach Europy, gdzie kultura, religia i klimat polityczny był zbliżony do sytuacji panującej we Włoszech. Powstawały odmiany lokalne, związane z lokalnymi tendencjami i uwarunkowaniami. Włochy, które początkowo pełniły kluczowa rolę w rozwoju baroku, utraciły ją z czasem na rzecz Francji. Barok był kierunkiem dość niekonsekwentnym. Artyści uważali się za następców sztuki Renesansu, naruszali jednak jego zasady i ustalenia. Harmonia, jasność, logika, racjonalność, które dominowały w renesansie, zostały zanegowane. Barok szukał nowych rozwiązań, lubował się w nieskończoności, niedopowiedzeniach, łączeniu elementów z różnych dziedzin sztuki. Był to nurt kochający przepych, blask, patos. Barok chciał osiągnąć swoje cele artystyczne przez odwołanie się do zmysłów, działał na fantazję. Chciał odbiorców zachwycać. Sztuka Baroku określana jest sztuką ruchu. Spokój i harmonia, matematyczne, proste formy ze sztuki renesansu zostały bowiem zastąpione przez dynamiczne krzywizny, oryginalne, wykwintne i dziwne formy. Dawało to niewątpliwe wrażenie ruchu, pulsowania. Odwołując się do iluzji, artyści celowo wywoływali wrażenie u odbiorcy. Liczne kontrasty, operowanie cieniem i kontrastem, miały służyć również wywołaniu określonych ujawniające się w sztuce barokowej Wczesny Barok – manieryzm Manieryzm właściwie zapoczątkował nową epokę w sztuce. Przypadał na lata XVI wieku i objął wszystkie dziedziny – od malarstwa, przez rzeźbę, architekturę, muzykę, aż po modę literacką. Na początku maniera oznaczała odrębny, indywidualny styl, np. Rafaela. Później określano mianem manieryczny te style, które różniły się od naturalnych, były podporządkowane konwencji. Wreszcie maniera nabrała cienia pejoratywnego, jako objaw chylenia się ku upadkowi, rozprężenia formalnego w sztuce. Zjawisko pojawiło się w 1520 r. w utworach Jacopa Pontorma i Giovanniego Rossa. Do cech stylu manierystycznego należały: ornamentalność form, wyszukana kompozycja obca sztuce klasycznej, ostrość linni, podkreślenie konturu, brak pustej przestrzeni na obrazie (w klasycyzmie pusta przestrzeń pełniła swoją rolę), wydłużenie postaci, elegancja i chłodny koloryt. Częste były motywy pozaludzkie, abstrakcje. Sięgano nawet do tematów ukrytych, tajemniczych, nie zdefiniowanych. Sztuka zaczęła zmierzać do uwolnienia się od ograniczeń klasycyzmu, do docenienia indywidualności artysty. W malarstwie zaczęto zwracać uwagę na oddanie psychiki autora (uduchowienie obrazu). W literaturze właściwie wszystkie istniejące kierunki i style pisarskie sytuują się w obrębie manieryzmu. Późny Barok – rokoko W przeciwieństwie do manieryzmu, który objął wszystkie dziedziny sztuki i ujawnił się w większości krajów świata – rokoko nie było powszechnym zjawiskiem. Przede wszystkim określa on styl wnętrz, rzadko dotyczy bryły bądź zewnętrznych form. Początki rokoka to schyłek XVII wieku, w Polsce – ostatnie lata panowania Augusta III i właściwie czasy stanisławowskie. Sama nazwa pochodzi od określenia drobiazgu dekoracyjnego, przypominającego wielokształtne i dziwne muszle, tzw. rocaille. Styl rokoko charakteryzują wnętrza: z przewagą bieli i złota, pokryte boazerią. Rzeźba zastępowana była bogatymi malowidłami. W malarstwie przeważały tematy bukoliczne i wpływ motywów chińskich. Budowle rokoka pozbawione były kolumn, bogatych portali. Zamiast nich stosowano wymyślne plany (np. ośmioboczne), łamany dach, łukowate gzymsy. W literaturze styl rokoko jest bardziej subtelny i delikatny niż barok. Tematy idylliczne dominowały nad historycznymi, utwory skupiały się na artyzmie (najważniejsza sama sztuka). Mówi się też o damach rokokowych, kulturze towarzyskiej rokokowej, które np. w Polsce przypadały już na epokę barokowy Teatr w epoce baroku, zwłaszcza na jej początku, był bardzo różnorodny i rozwijał się głównie na trzech płaszczyznach: dworskiej, szkolnej i ludowej. Repertuar sceniczny obejmował wówczas nie tylko wystawianie sztuk, ale także organizację wielkich widowisk parateatralnych, w których czynny udział brała publiczność. Pierwsze dekady baroku zdecydowanie zdominowały teatry szkolne (zarówno jezuickie jak i różnowiercze), natomiast scena dworska nie odgrywała większej roli w kulturze Rzeczypospolitej. Król Zygmunt III zapraszał do Warszawy znakomite trupy aktorskie z Zachodniej Europy. W stolicy występowały między innymi teatry z Włoch, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii. Jak podaje ceniony badacz epoki Czesław Hernas: „Poza tą kroniką pozostaje fakt ważny dla przyszłości: na dworze ojca zetknął się z teatrem królewicz Władysław, którego zainteresowania tą sztuką, utwierdzone w czasie późniejszego pobytu królewicza we Włoszech, doprowadzą do ważnych zmian w historii dworskiego dramatu” (Cz. Hernas, „Barok”, Warszawa 2008, s. 205). Jak to zostały wyżej wspomniane, teatr szkolny w czasach baroku w Polsce dzielił się na różnowierczy (głównie protestancki) i jezuicki (czyli katolicki). Obydwa odłamy posiadały jednak to samo źródło, czyli szkolny teatr Akademii w Strassburgu za czasów rektoratu Jana Struma. To właśnie za kadencji i z inicjatywy tego pedagoga zapoczątkowano wystawianie różnego rodzaju akademii i przedstawień przez uczniów w ramach zajęć szkolnych. Zwyczaj ten bardzo szybko trafił do Rzeczpospolitej, ponieważ wielu z uczniów strasburskiej Akademii stanowili Polacy. Do najczęściej wystawianych spektakli w tego typu teatrze należały komedie, a także tragedie antyczne, inscenizacje rozpraw, w których wykorzystywano mowy wielkich retorów, na przykład Cycerona. Jan Okoń, badacz epoki, pisze o podstawowej funkcji teatru szkolnego: „Teatr ten bowiem miał na celu owszem, również przygotowanie młodzieży do życia obywatelskiego, ale nie tyle poprzez bezpośredni w nim udział, ile poprzez wykształcenie humanistyczne (w tym nauka łaciny i zasad retoryki) oraz wychowanie religijne i moralne” (J. Okoń, „Teatr”, [w:] „Historia literatury polskiej. Barok”, pod red. A. Skoczek, Bohnia-Kraków-Warszawa 2006, s. 131). Widać tu wyraźnie wpływ myśli poprzedzającej okres baroku, czyli renesansu. Nic w tym dziwnego, ponieważ tak naprawdę teatr szkolny rozwijał się na przełomie tych dwóch epok. Spektakle uczniowskie odbywały się kilkanaście razy w roku szkolnym – na rozpoczęcie i zakończenie semestru, a także przy wszelkich świętach i uroczystościach. Nie były to jednak spektakle wewnętrzne, to znaczy przeznaczone wyłącznie dla uczniów i grona pedagogicznego. Na przedstawienia zapraszana była głównie publiczność „z zewnątrz”. Z czasem teatr rozwinął się w niektórych szkołach do tego stopnia, że władze decydowały się na budowę auli przeznaczonych specjalnie pod scenę dla uczniów. Kilka jezuickich szkół w Polsce posunęło się nawet do wybudowania osobnych budynków teatralnych. Podstawą działalności tego typu działalności teatralnej były specjalne ustawy szkolne, które w oparciu o program nauczania i tradycję placówki zawierały szczegółowy terminarz, a także określały wytyczne doboru repertuaru. W przypadku szkół katolickich, a w zasadzie jezuickich, bardzo jasne zasady wystawiania inscenizacji określał dokument zakonny „Ratio studiorum” z 1599 roku. Oczywiście najważniejszym celem tego typu działalności teatralnej, zarówno katolickiej, jak i różnowierczej, było osiągnięcie określonych efektów edukacyjnych i oświatowych. Dużą popularnością wśród pedagogów, ale także i uczniów, cieszyły się sztuki na wątkach antycznych i biblijnych. Rzadziej sięgano do tematyki współczesnej, a gdy już to robiono, to skupiano się na problemach czysto szkolnych. Poza typowymi dla niemal każdego rodzaju teatru dramatów i komedii, na scenach uczniowskich grano również gatunki czysto akademickie. Do najpopularniejszych z nich należał dialog szkolny, oraz popisowe akty oratorskie. Teatry w placówkach różnowierczych nie podlegały aż tak daleko idącym obostrzeniom, jak te w jezuickich, ponieważ każda szkoła mogła sama decydować o swoim repertuarze i wszelkich aspektach artystycznych i organizacyjnych. Do największych polskich ośrodków różnowierczych wczesnego baroku, w których prężnie działała scena szkolna, należały Gdańsk, Elbląg i Toruń. Z czasem do wymienionej trójki miast dołączyło Leszno. W tych czterech ośrodkach tradycja teatru szkolnego przetrwała do XVIII wieku. W 1762 roku działalność sceniczna w różnowierczych placówkach oświatowych została zakazana dekretem króla pruskiego. Szczególną uwagę warto zwrócić na scenę szkolną w Toruniu, gdzie teatr gimnazjalny pełnił jednocześnie rolę miejskiego. Z tego powodu placówka mogła pochwalić się bardzo szerokim repertuarem na naprawdę wysokim poziomie. Toruńska szkoła śmiało sięgała po dzieła nie tylko klasyków, ale także zachodnioeuropejskich twórców współczesnych. Badacze przekonują ponadto, że właśnie w tym mieście złamana została, po raz pierwszy w teatrze szkolnym, zasada obsadzania ról wyłącznie aktorami płci męskiej. Jak dowodzi Czesław Hernas: „W r. 1691 w sztuce Jakuba Herdena, opowiadającej o wyzwoleniu Prus spod panowania krzyżackiego, rolę alegorycznej opiekunki miasta zagrała kobieta. Sumariusz nie wymienia jej nazwiska, mówi tylko, że była nią Polka, Anna Zofia ze Wschowy” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 206). Odkładając na bok różnice oczywiste, można powiedzieć, że szkolne teatry jezuickie i różnowiercze rozwijały się w bardzo podobny sposób, ponieważ podlegały tym samym prawidłom artystycznym. Wbrew pozorom sceny szkolne nie były zupełnie amatorskie. Dość powiedzieć, że w XVII wieku posługiwały się kurtynami, wymiennymi dekoracjami iluzjonistycznymi, pełnym oświetleniem oraz efektami specjalnymi. Ponadto wielu badaczy zwraca uwagę, że dzięki sugestywnym kostiumom teatru szkolnego, w świadomości odbiorców utarły się pewne stereotypy wyobrażeniowe, które aktualne są do dziś w niemal każdej dziedzinie sztuki. Chodzi tu na przykład o przedstawianie Wiosny jako kobiety w niebieskiej sukni z kwiatami wplecionymi we włosy, czy Nocy jako postaci w ciemnej szacie z przewiązanymi oczami, trzymającej w ręku lampę naftową. W spektaklach wystawianych na scenach szkół różnowierczych dominowały języki łaciński i niemiecki. Dopiero na trzecim miejscu znajdowała się mowa polska, co w cale nie oznaczało, że spektakle protestanckie były antypolskie. Wręcz przeciwnie, szkoły kładły wielki nacisk na to, by w repertuarze znajdowało się jak najwięcej utworów o historii Rzeczypospolitej – państwa tolerancji. Ponadto preferowano także teksty, które przekonywały o nierozerwalnym związku różnowierców z Polską i ich miłością do wspólnego państwa. Jednak to teatr jezuicki wiódł niepodważalny prym na polskiej scenie teatrów szkolnych. Powstał on niemal od razu po pojawieniu się na terenach Rzeczypospolitej szkół prowadzonych przez mnichów tego zakonu, czyli mniej więcej od połowy XVI wieku. Tego typu teatr rozwijał się w prowincji polskiej (najważniejsze ośrodki: Gdańsk, Jarosław, Kalisz, Kraków, Lublin, Lwów, Piotrków Trybunalski, Poznań) i litewskiej (ośrodki: Braniewo, Grodno, Kroże, Nieśwież, Pińsk, Płock, Pułtusk, Warszawa, Wilno). Jak pisze Okoń: „W sumie występy publiczne dawano na ok. 60 scenach w Koronie, na Litwie i Rusi, pokrywając nimi całość obszarów dawnej Rzeczypospolitej i propagując na nich sztukę teatru, zwłaszcza w środowiskach miejskich oraz wśród młodzieży szlacheckiej” (J. Okoń, „Teatr”…, s. 132). Wraz z rozwojem kolegiów polskie teatry jezuickie zaczęły swoją działalnością wykraczać nawet poza obszar Polski. Jezuici bardzo szybko zorientowali się, że taka forma przekazu jest bardzo skuteczna, dlatego też dążyli do sprecyzowania określonych zasad repertuarowych i programowych. W ten właśnie sposób powstał wspomniany już dokument „Ratio studiorum”, który stał się obowiązujący dla wszystkich szkolnych teatrów jezuickich. O tym, że zakonnicy nie zawsze przestrzegali zapisanych w nim reguł świadczy fakt, iż w niektórych miastach wpuszczano na widownie kobiety, co było zakazane. Z pewnością czynnikiem, który miał wielkie znaczenie dla popularności tego typu przedstawień był fakt, iż były one wykonywane w języku polskim. Wśród najczęściej wystawianych spektakli znajdowały się inscenizacje panegiryczne (urządzane zazwyczaj z okazji przyjazdu władcy do miasta), które były niezwykle popularne w całej Europie. Był to kolejny mądry zabieg zakonu, który miał za zadanie poprawić wizerunek Kościoła wśród wiernych. Inscenizacje te częściej określa się jako spektakle parateatralne, ponieważ odbywały się one na wolnym powietrzu, gdzieś w przestrzeni miejskiej (najczęściej na bramach wjazdowych). Uczniowie zakonników uświetniali swoją grą wielkie uroczystości publiczne. Do historii przeszło słynne powitanie nowego króla Polski Henryka Walezego w 1574 roku. Czesław Hernas opisuje uroczystości w Poznaniu: „(…) w nocy rozświetlonej pochodniami na specjalnie wzniesionej bramie oczekiwał króla uczeń przebrany za św. Michał Archanioła (szczególnie czczonego we Francji), w ręku trzymał miecz (władza) i wagę (sprawiedliwość). Zbliżającego się króla powitał krótkim wierszem, a chór odśpiewał pieśń powitalną” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 207). Z kolei Jan Okoń przedstawił obraz przywitania nowego władcy w stolicy, czyli w Krakowie: „Nie bez znaczenia był fakt, że wjazd odbywał się w nocy, wśród wspaniałej iluminacji, na tle udekorowanych oponami i kobiercami kamienic. Szczególną uwagę zwracała brama tryumfalna wzniesiona na trakcie królewskim w ulicy Grodzkiej. Ozdobiona złotymi «szpalerami» (tj. oponami, obiciami), mieściła na sobie muzyków: «trębaczy, surmaczy, bębnistów i piszczków»; na szczycie znajdował się ogromny biały Orzeł, z rozpostartymi skrzydłami i białymi Liliami (godło Francji) na piersiach. Pod Orłem umieszczono epigram powitalny po łacinie, pióra Jana Kochanowskiego, z wróżbą, że «pod królem Henrykiem Sarmacja rozkwitnie»”. Na powitanie króla Orzeł schylał się w pokłonie do samej ziemi. Na jednej z baszt wewnątrz zamku na Wawelu umieszczono z kolei posąg rycerza na koniu, z tarczą i kopią – miotał on ogień na widok króla, po czym zapalał się i ginął w ogniu” (J. Okoń, „Teatr”…, s. 116). Spektakularne powitanie Henryka Walezego było przedsięwzięciem na skalę całego kraju, a jego sukces oznaczał zapoczątkowanie nowej formy spektaklu teatralnego. Dzięki takiej właśnie formie, szkoły jezuickie cieszyły się olbrzymią popularnością i uznaniem wśród społeczeństwa. Tak zwane „wjazdy” na trwałe zapisały się w polskiej kulturze i obyczajowości. Oczywiście poza widowiskowymi powitaniami, uczniowie szkół zakonu przygotowywali bardziej „tradycyjne” spektakle. Przykładem może być wystawienie dramatu „Tragoedia Hiaeus” w 1581 roku w Wilnie, z okazji przybycia do miasta Stefana Batorego. Świetną okazją do organizacji przedsięwzięć parateatralnych na wielką skalę były wszelkie podniosłe wydarzenia zakonne. Przykładem mogą być przeprowadzone w 1622 roku we Lwowie uroczystości z okazji ogłoszenia dwóch nowych świętych wywodzących się z zakonu jezuitów – Ignacego i Franciszka Ksawerego. Mnisi zorganizowali wówczas ośmiodniowe obchody, które obfitowały nie tylko w nabożeństwa i procesje, ale i salwy armatnie, fanfary, pokazy sztucznych ogni, zapasy, publiczne palenie kukieł heretyków, gonitwy, a także spektakle teatralne. Wielkie inscenizacje terenowe były określano jako zewnętrzna działalność sceny jezuickiej. Z kolei działalność wewnętrzna teatru zakonnego obejmowała wystawianie tragedii, komedii, tragikomedii wewnątrz murów szkolnych. Repertuar sceny jezuickiej, pod względem gatunkowym, przypominał ten, grany przez uczniów z placówek innowierczych, czyli tu także popularny był dialog szkolny, popisy deklamacyjne i krasomówcze, akty oratorskie, rozprawy sądowe. Dialog szkolny był specyficzną formą, której głównym zadaniem było wpojenie odbiorcom (i aktorom) umiejętności posługiwania się łaciną. Dążono do tego celu poprzez przedstawianie różnego typu scenek rodzajowych w sytuacjach życia codziennego. Z czasem powstał nawet specjalny podręcznik autorstwa Jakuba Pontanusa, w którym został zawarty zakres tematyczny dialogów. Autor stworzył katalog rozmów, dialogów, na przeróżne tematy, poczynając od religii, poprzez politykę, a na ludzkim ciele kończąc. Za typowy dialog szkolny w wersji jezuickiej można uznać ten wystawiony w Kaliszu w 1584 roku z okazji rozpoczęcia semestru zimowego. Głównym bohaterem spektaklu był młody uczeń imieniem Anteres, który zastanawiał się nad tym, czym warto się uczyć. Dialog ten sprowadził się do tego, że młodzieniec przedstawiał kolejne zalety kształcenia się, ale z drugiej strony przytaczał także wszelkie rozkosze, które omijają go, kiedy jest w szkole. Co ciekawe, spektakl ten był bardzo rozbudowany, ponieważ składał się z pięciu aktów, prologu, epilogu, chórów i intermediów. Zaangażowano do niego także sporą grupę aktorów, ponieważ sceny polegały zazwyczaj na tym, że dwie postaci (alegoryczne przestawienia dobra i zła) toczyły ze sobą ostre spory o duszę Anteresa. Ponieważ spektakle jezuickie niosły ze sobą wyraźne przesłanie pedagogiczne, bohater oczywiście pokonał złe pokusy i uznał, że warto się uczyć. Jak pisze Hernas: „Od powyższego dialogu oczekiwano praktycznych, szkolnych pożytków” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 210). Jezuicki teatr szkolny kładł nacisk na dydaktyczne i, jak byśmy nazwali to dziś, propagandowe przesłanie spektakli, dlatego też spora część przedstawień opowiadała o wyższości katolicyzmu nad innymi religiami, a zwłaszcza nad herezją. Ponadto sztuki zniechęcały młodzież do oddawania się pokusom, takim jak pijaństwo. Z czasem, na zamówienie jezuitów, zaczęły powstawać nawet tragedie dla teatru szkolnego zakonu. Przykładem może być tekst z początku XVII wieku, autorstwa rektora poznańskiego kolegium – Mateusza Bembusa, „Antithemius seu Mors Peccatoris”. Opowiada on o losach księcia Antytemiusza, który po latach powraca na swoją posiadłość i odkrywszy, że sąsiad wyrządził wiele szkód w jego włościach, zastanawiał się nad tym, co zrobić. Miał do wyboru trzy możliwości: przebaczyć, udać się do sądu, samemu wymierzyć sprawiedliwość. Ostatecznie wybrał trzecie rozwiązanie, które było najgorsze pod względem moralnym. Z czasem Antytemiusz dał się poznać widzom jako osoba nikczemna i grzeszna. Szczególnie dużo miejsca poświęcono jego okrucieństwu wobec poddanych. Jak pisze Hernas: „Antytemiusz jest typowym uosobieniem bohatera negatywnego. Rejestr jego win mieści się w moralnym programie edukacyjnym jezuitów, są tu grzechy mniejsze – bohater lubi np. wystawnie przygotowaną ucztę – i najcięższy: ateizm” (Cz. Hernas, „Barok”, s. 211). Ta tragedia jezuicka ponadto przeszła do historii, ze względu na zamieszczony w nim lament poddanych na pana, po raz pierwszy w polskiej literaturze. strona: - 1 - - 2 - - 3 -

Komentarze. Ogólne spojrzenie na sztukę baroku: Barok narodził się pod koniec XVI wieku w Rzymie. Nadał nowe oblicze miastu, a następnie przyjął się w innych państwach, a nawet na innych kontynentach. Przetrwał do końca XVIII stulecia, choć równolegle, już od połowy tego wieku, rozwijało się oświecenie, a wraz z nim nowe

Odpowiedzi Giovanni Bernini-twórca kolumnady na placu w rzymie.(architekt) Peter Paul Rubens i Jan Vermeer van Delft- malarze Jan Sebastian Bach i Georg Friedrich Haendel- kompozytorzy Claudio Monteverdi-uznawany jest za ojca opery John Locke-filozof Rene Descartes(Kartezjusz) Filozof cytat : Myśle wiec jestem. Galileusz- potwierdził teorie Kopernika Isaac Newton-odkrył prawo powszechnego ciązenia(prawo grawitacji) Mam nadzeje ze pomogłam =] RUBENS SZEKSPIR MOLIER BERNINI Uważasz, że ktoś się myli? lub

Qy7pV. 39 440 237 409 484 122 115 323 38

artyści baroku i ich dzieła