Tłumaczenie hasła "pęcherz" na ukraiński. міхур, пухир, пузир to najczęstsze tłumaczenia "pęcherz" na ukraiński. Przykładowe przetłumaczone zdanie: Zbyt rzadkie opróżnianie pęcherza moczowego może doprowadzić do poważnych infekcji”. ↔ Якщо сечовий міхур звільняти нечасто, у

ZadowolonyPowoduje Objawy Diagnostyka LeczenieGłówne leki do leczenia i ich dawkowanie: Prognoza Zapobieganie Filmy i ilustracjeAutoimmunologiczne choroby skóry. pęcherzyca liściasta. Toczeń rumieniowaty krążkowy. Hiperkeratoza na poduszkach Pemphigus foliaceus na pysku Cecha porażki pazurów Uszkodzenie lusterka nosowego Uszkodzenie ucha Erozja wokół sutków Pęcherzyca u kotów to choroba autoimmunologiczna, która występuje w wyniku wytwarzania przeciwciał przeciwko cząsteczkom adhezyjnym na komórkach naskórka. Jest to najczęstsza choroba skóry u kotów, spowodowana nieprawidłową odpowiedzią immunologiczną. W większości przypadków cierpią dorosłe i młode zwierzęta, u kotów najczęstszy wiek to 5 trzy rodzaje pęcherzycy:Rumieniowaty - najłagodniejsza forma przepływu, dotknięte są małe obszary i zlokalizowane są głównie na pysku zwierzakaW kształcie liścia - najczęściej spotykana odmiana, najczęściej atakuje pysk, małżowiny uszne, opuszki łap i łoże - ciężka postać choroby ze zlokalizowanymi zmianami skórnymi i zajęciem błon śluzowych jamy ustnej w u kotów jest tej chwili wielu lekarzy zauważa wzrost możliwości wystąpienia choroby przy dłuższej ekspozycji na słońce i uwagę na działanie leku - stosowanie leków Metimazol, Cefalexin i antybiotyki prawdopodobną przyczyną są przewlekłe choroby skóry, a także dziedziczna objawami pęcherzycy są powierzchowne krosty. Mają cienką skorupkę, która szybko pęka. Trudno je zauważyć wśród wełny, u ras skóra pokryta jest nadżerkami i łuskami, w miejscu zmiany tworzą się strupki i łysienie. Charakterystyczną cechą tej choroby jest pokonanie zwierciadła nosowego, opuszków palców i małżowin objawem diagnostycznym pęcherzycy u kotów jest obecność łysienia i erozji wokół brodawek sutkowych. Przy łagodnym przebiegu choroby można zaobserwować rogowacenie (zgrubienie) poduszek łap i jest to jedyny objaw początku dotknięty jest tył nosa i okolice oczu. Uszkodzenie następnie rozprzestrzenia się na uszy i może przybrać uogólnioną postać liściastej może towarzyszyć brak apetytu, podwyższenie temperatury ciała i depresja. Zmiany ogólnoustrojowe mogą powodować obrzęk kończyn i powiększenie regionalnych węzłów chłonnych. Swędzenie ma zmienny charakter i może zarówno nasilać się, jak i całkowicie choroby często dołącza się wtórna infekcja ropna, następnie na skórze pojawiają się ropnie i w przypadku braku leczenia i leczenia krost może być powikłana przez ropne zapalenie względu na duże podobieństwo pęcherzycy do chorób skóry nie jest możliwe postawienie diagnozy na podstawie objawów klinicznych i wywiadu. W celu wyjaśnienia przeprowadza się badanie cytologiczne i histologiczne skóry. Wykonywane są po biopsji skóry na uszkodzonym obszarze. Zaleca się wykonanie co najmniej 5 próbek z różnych - wykrywane są neutrofile, eozynofile, komórki - obrzęk śródmiąższowy i odkładanie się przeciwciał międzykomórkowychDo różnicowania wykorzystuje się zeskrobany ze skóry do wykrycia grzyba i wymazy do badania bakterioskopowego w celu wykrycia wtórnej się również oświecenie kota lampą Wooda oraz wykonanie ogólnych badań krwi i z pierwszych środków terapeutycznych jest ostrożna pielęgnacja dotkniętych obszarów skóry. Aby usunąć skórki, stosuje się specjalne szampony i kąpiele. Krosty leczy się środkami antyseptycznymi - chlorheksydyną lub zapobiec piodermii, skórę smaruje się maściami z antybiotykami - lewomekolem lub jest również przepisanie antybiotykoterapii przez 1 miesiąc za pomocą leków doustnych - cyklofloksacyna - 10 mg / kg 2 razy leczenia jest stosowanie glikokortykosteroidów. Ważne jest, aby starannie wybrać lek, ponieważ długotrwałe stosowanie środków hormonalnych prowadzi do zahamowania czynności szpiku kostnego, obniżenia leki do leczenia i ich dawkowanie:Prednizolon - 2,5 mg / kg 1 lub 2 razy dziennie, po osiągnięciu remisji dawka jest - 0,3 mg/kg 2 razy dziennie, następnie jako terapia podtrzymująca raz na 3-7 - 0,2 mg / kg 1 raz dziennie. Po usunięciu objawów klinicznych stosować 1 raz w ciągu 2 okresie remisji kotom należy podawać dodatkowo witaminę E (po 400 i kwasy tłuszczowe (180 mg/kg).Przy rozległych uszkodzeniach możliwe jest zastosowanie terapii impulsowej - iniekcji glikokortykosteroidów i cytostatyków w dużych dawkach:Prednizolon 11 mg/kg przez trzy sodu metyloprednizolonu - 11 mg / kg raz dziennie przez stosuje się również jako terapię miejscową – takrolimus lub hydrokortyzon (Akriderm) stosuje się 2 razy dziennie. Stosuje się je do ustąpienia objawów w leczeniu pęcherzycy roztworami złota - chryzoterapia. W tym celu wprowadzenie miokryzyny (domięśniowo 1 mg raz na siedem dni), a także auranofiny - 0,2 mg / kg 2 razy dziennie. Substancja ta ma minimalne skutki uboczne i nadaje się do długotrwałej zmniejszyć wydalanie potasu po przyjęciu sterydów, należy przepisać orotan potasu. Gamavit wspomaga układ odpornościowy kotów i zwiększa odporność na przy masywnych zmianach rokowanie jest niekorzystne. Nieleczona jest śmiertelna w 100% przypadków. Choroba ma charakter przewlekły i wymaga stałego monitorowania. Pod warunkiem racjonalnej terapii możliwa jest stabilna i długotrwała remisja z całkowitym wycofaniem większości przypadków dla kota wymagana jest minimalna dawka sterydów na całe również pamiętać, że w przypadku braku odpowiedzi na leczenie chore zwierzęta są żadnym wypadku nie należy stosować leków bez recepty, zwłaszcza antybiotyków i leków „ludzkich”.Chroń zwierzę przed częstym wystawianiem na palące się minimalizować stresujące dziedziczności kociaka przed i ilustracjeAutoimmunologiczne choroby skóry. pęcherzyca liściasta. Toczeń rumieniowaty krążkowy. Hiperkeratoza na poduszkachPemphigus foliaceus na pyskuCecha porażki pazurówUszkodzenie lusterka nosowegoUszkodzenie uchaErozja wokół sutków

Pęcherzyca dobrze przystosowuje się do złożonych, zmiennych warunków uprawy. Mogą przynosić owoce zarówno w półcieniu, jak iw lekkim niestabilnym cieniu, w jasnym słońcu. Ale najbardziej aktywny kwiat i owocnik, tworzą najpiękniejszy fizycznie krzew na słonecznych, otwartych terenach.
Pęcherzyca to bardzo rzadka choroba układu odpornościowego. U podłoża tej jednostki chorobowej leżą procesy autoimmunologiczne. W jej przebiegu na skórze i błonach śluzowych pojawiają się pęcherze o wiotkiej pokrywie, samoistnie pękające. Na skutek czego u pacjentów powstają bolesne nadżerki i rany. Jak rozpoznać i leczyć chorobę? Jakie są jej rodzaje? Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? spis treści 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby 2. Pęcherzyca – rodzaje 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? 4. Pęcherzyca u dzieci 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby 6. Pemphigus – czynniki ryzyka 7. Pęcherzyca – leczenie 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? rozwiń 1. Pęcherzyca – objawy i przebieg choroby Pęcherzyca (Pemphigus) jest chorobą autoimmunizacyjną skóry i błon śluzowych. Rozpoznaje się ją stosunkowo rzadko, głównie u osób dorosłych, równie często u mężczyzn, jak i kobiet. Choroba pęcherzowa skóry objawia się tworzeniem śródnaskórkowych pęcherzy lub pęcherzyków. Dokładne objawy zależą od rodzaju choroby. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czym jest ból?" W Polsce najczęściej diagnozowana jest pęcherzyca zwykła, która objawia się rozległymi zmianami w obrębie skóry i błon śluzowych. Zmiany występują także w jamie ustnej, nosowej, w okolicach narządów płciowych, a nawet w obrębie spojówek. Przebieg choroby jest przewlekły i nawrotowy, bardzo uciążliwy dla pacjentów. Zwykle zmiany na śluzówkach poprzedzają zmiany w obrębie skóry. W początkowej fazie nadżerki pojawiają się zwykle w jamie ustnej. Pęcherzyca w późniejszym etapie objawia się zmianami zlokalizowanymi na skórze. Głównie na obszarach owłosionych głowy i na twarzy. Pęcherze mają tendencję do szerzenia się obwodowo i pojawiania się w okolicach fałdów skórnych. Typowe są też pęcherze pod pachami, w okolicy pachwin, ramion, pleców czy pośladków. Powstające pęcherze łatwo ulegają przerwaniu, pojawiają się wówczas nadżerki, które powodują dotkliwy ból. 2. Pęcherzyca – rodzaje Zasadniczo można wyróżnić trzy rodzaje pęcherzycy: Pęcherzyca zwykła (Pemphigus vulgaris) – powstaje wówczas, gdy pęcherze skórne pojawiają się pod warstwą podstawową naskórka. Choroba powstaje w wyniku przeciwciał produkowanych we krwi, które atakują organizm. W tym przypadku przeciwciała łączą się z białkami w komórkach skóry, w wyniku tego komórki rozpadają się i powstają pęcherze na skórze. Pęcherzyca liściasta (Pemphigus foliaceus) – wyglądem przypomina opryszczkę i zmiany rumieniowe. Pęcherzyki pojawiają się początkowo na skórze głowy, następnie przechodzą na twarz, piersi i plecy. Pęcherzyca dotyczy górnej warstwy skóry, dlatego pęcherze na skórze są powierzchowne. Pojawia się świąd skóry. Pęcherzyki zazwyczaj pojawiają się na tułowiu, szyi, twarzy, a nawet na owłosionej skórze głowy. Chorobie towarzyszy tzw. objaw Nikolskiego, który polega na tym, że przy mocniejszym dotknięciu skóry, ucisku, pojawia się tzw. spełzanie naskórka, w wyniku rozluźnienia kolejnych warstw skóry. Pęcherzyca paraneoplastyczna (Pemphigus paraneoplasticus) – jest zwykle związana z obecnością nowotworów złośliwych. Pojawia się u osób, które miały chorobę nowotworową. Na zdjęciach pęcherzycy paraneoplastycznej obserwować można rozległe owrzodzenia jamy ustnej, warg i przełyku. Zwykle są one bardzo bolesne. Co więcej, nie reagują na leczenie. Czasami jednak, gdy nowotwór jest łagodny, stan zdrowia poprawia się po usunięciu guza. Wśród pęcherzycy zwykłej i liściastej wyróżnia się jeszcze kilka odmian klinicznych choroby: Pęcherzyca bujająca (Pemphigus vegetans) – charakteryzuje się przerosłymi ogniskami zlokalizowanymi w okolicy pachwin i otworów naturalnych ciała. Pęcherzyca opryszczkowata (Pemphigus herpetiformis) – objawia się występowaniem zmian pęcherzowych, które przypominają obrączkę. Pęcherzyca brazylijska (Fogo selvagem) – występuje głównie w krajach Ameryki Południowej. Do zakażenia dochodzi wskutek ukąszenia przez owada. Pęcherzyca łojotokowa (Pemphigus seborrhoicus) – zwana także rumieniowatą (Pemphigus erythematosus). 3. Jaka jest przyczyna powstawania zmian pęcherzowych na skórze? Pęcherzyca skóry jest chorobą autoimmunologiczną. W surowicy chorego występują przeciwciała pemphigus, które są skierowane przeciw własnym komórkom naskórka lub nabłonka. W wyniku uszkodzenia struktur, utrzymujących integralność naskórka, powstają charakterystyczne dla choroby pęcherze. Dokładne przyczyny pęcherzycy nie są do końca jasne. Specjaliści skłaniają się ku przekonaniu, że choroba jest uwarunkowana genetycznie i skłonność do niej jest dziedziczna. Jednocześnie lekarze zauważają, że pewne czynniki sprzyjają wysiewowi zmian skórnych. Należą do nich: nadmierna ekspozycja na promienie słoneczne, oparzenia skóry, zakażenie niektórymi wirusami, przyjmowanie niektórych leków. 4. Pęcherzyca u dzieci Na pęcherzycę choruje stosunkowo niewiele osób. Jeśli choroba już występuje, najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle w wieku 30-60 lat. Niemniej jednak, choć niezwykle rzadko, zdarzają się także zachorowania wśród dzieci. Znane są nawet przypadki pęcherzycy u noworodków. U dzieci choroba przebiega w ten sam sposób, jak u dorosłych pacjentów. Na skórze chorego tworzą się różnej wielkości, pękające pęcherze, wypełnione treścią surowiczą. Choroba powoduje dotkliwy ból i znacznie utrudnia komfort codziennego życia. Pęcherzyca jest więc ogromnym wyzwaniem, zarówno dla małych pacjentów, jak i ich opiekunów. 5. Pęcherzyca – rozpoznanie choroby W przypadku podejrzenia pęcherzycy, postawienie właściwej diagnozy jest dość czasochłonne. Diagnoza pęcherzycy opiera się nie tylko na wywiadzie i dokładnej obserwacji zmian skórnych. Wymagane jest także przeprowadzenie specjalistycznych badań. Wykonuje się zwykle badania histopatologiczne i immunopatologiczne wycinka skóry. Pacjentom może zostać zlecone np. badanie na obecność komórek akantolitycznych. Badanie wykonuje się za pomocą testu Tzancka. Lekarz może skierować pacjenta także na wykonanie badania surowicy krwi na obecność przeciwciał pemphigus. 6. Pemphigus – czynniki ryzyka Do wystąpienia pęcherzycy predysponowane są osoby, które cierpią lub cierpiały na inne schorzenia autoimmunologiczne, jak np. reumatoidalne zapalenie stawów, Hashimoto czy autoimmunologiczne zapalenie wątroby. Czynnikami, które mogą powodować wysiew pęcherzy czy zaostrzenie choroby są także: wiek 30-60 lat, wystawianie skóry na światło słoneczne, przyjmowanie leków na nadciśnienie tętnicze, przyjmowanie niektórych antybiotyków, spożywanie nadmiernych ilości poru, czosnku i cebuli. Uważa się, że powyższe czynniki ryzyka mogą mieć wpływ na rozwój choroby, tylko gdy u pacjenta istnieje podatność związana z genetyką. Choroba pęcherzowa skóry jest bowiem uwarunkowana genetycznie. 7. Pęcherzyca – leczenie Do niedawna pęcherzycę postrzegano jako chorobę śmiertelną. Jednak rozwój medycyny na przestrzeni ostatnich lat sprawił, że możliwa jest efektywna walka z chorobą. Pęcherzycę można leczyć na tyle skutecznie, aby nastąpiło pełne wycofanie objawów klinicznych. Oczywiście wiele zależy od rodzaju choroby i rozległości zmian. Terapię zwykle zaczyna się od zastosowania leków z grupy glikokortykosteroidów. Zazwyczaj łączy się je ze środkami immunosupresyjnymi, takimi jak: cyklosporyna, cyklofosfamid, metotreksat czy aziatiopryna. Niekiedy stosuje się schemat terapii pulsowej lekami immunosupresyjnymi. W leczeniu pęcherzycy zwykłej pożądane skutki u niektórych chorych dają antybiotyki z grupy tetracyklin w połączeniu z kwasem nikotynowym. Na zmiany skórne stosuje się także środki odkażające skórę oraz zabezpieczające przed zakażeniem bakteryjnym i zwiększeniem rozmiaru uszkodzenia naskórka. Pęcherzycę leczy się również lekami przeciwgrzybicznymi. Pozytywne efekty daje smarowanie zmian skórnych maścią z glikokortykosteroidami. W terapii pęcherzycy stosuje się zarówno leki dożylne, jak i doustne. Wybór metody leczenia wynika z rozmiaru zmian pęcherzykowych. Po zakończeniu leczenia pacjent musi zgłaszać się na regularne kontrole dermatologiczne, gdyż choroba może nawracać. 8. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa? Pęcherzyca jest chorobą autoimmunologiczną, związaną z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego pacjenta. Rozwój pęcherzycy następuje na skutek autoprzeciwciał skierowanych przeciw własnym komórkom, a nie na skutek kontaktu z chorym. Dlatego też chorobą nie można się zarazić. Osoby, które chorują na pęcherzycę, nie mogą przekazać jej innym poprzez kontakt pośredni czy bezpośredni. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Imiona psów zaczynające się na O na lata 2021-2022. Rok 2021-2022 torok O dla imion psów.. Aby Ci pomóc, oto lista imion psów i psów w porządku alfabetycznym, zaczynając od litery „O” na rok 2021-2022: Dlaczego pies często sika? Czy jest przy tym osowiały i niechętnie podchodzi do miski? Wszelkie zaburzenia czynności fizjologicznych u czworonogów należy uważnie obserwować i w przypadku niepokojących objawów zasięgnąć porady lekarza weterynarii. Zbyt częste oddawanie moczu przez psa jest jedną z tych sytuacji, w której trzeba działać szybko, aby problem nie rozszerzył się i nie spowodował poważniejszych komplikacji zdrowotnych u naszego pupila. Kamienie w układzie moczowym, zapalenie cewki moczowej u psa, problemy z utrzymaniem moczu czy zapalenie pęcherza – to może się przydarzyć każdemu czworonogowi. Dlaczego tak jest i jak leczyć psa? Przeczytaj nasz artykuł by się dowiedzieć! Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Szczenięce zwyczajeIle spacerów potrzebuje dorosły pies?Niepokojąca częstotliwość oddawania moczuUkład moczowy i jego dolegliwościProstata, czyli psi problemZapalenie pęcherza u psaLeki i odpowiednia dietaSkłonności do chorób układu moczowegoNaturalna odporność organizmu Szczenięce zwyczaje Kiedy bardzo młody pies pojawia się w naszym domu, wszystkie zabiegi pielęgnacyjne i wychowawcze wymagają od opiekunów wielkiej cierpliwości. Poznajemy go na co dzień i uczymy właściwych zachowań. Jednym z najważniejszych kroków w początkowym etapie jest nauka czystości. Mały szczeniak dużo sika i większość poradników dotyczących psów zaleca wychodzenie z młodym czworonogiem co około dwie godziny. Obowiązkowo musimy to też robić po jedzeniu, piciu, zabawie oraz każdorazowym przebudzeniu. Szczeniaki oddają mocz od kilku do kilkunastu razy na dobę i nie jest to nic niepokojącego, gdyż ich niewielki pęcherz po prostu bardzo szybko się napełnia i wymaga opróżnienia. Brak umiejętności wstrzymywania moczu również wymaga dokładnej obserwacji zachowań szczeniaka. Wszyscy właściciele najmłodszych czworonogów znają sytuacje alarmowe, w których trzeba reagować wręcz błyskawicznie, aby mokra plama nie pojawiła się na środku salonowego dywanu. Ile spacerów potrzebuje dorosły pies? Oczywiście mamy na myśli spacery dotyczące załatwiania potrzeb fizjologicznych. Jeśli chodzi o inne, to są one sprawą indywidualną dla każdego czworonoga, uzależnioną od jego temperamentu i wymagań. Mając jednak na uwadze te najważniejsze i nieuniknione potrzeby, musimy zapewnić dorosłemu psu każdego dnia co najmniej trzy wyjścia na zewnątrz. Na poranny, aktywizujący spacer warto poświęcić więcej czasu, minimum pół godziny, aby nasz pupil nie tylko spokojnie załatwił to, co trzeba, ale i nacieszył się obecnością opiekuna, zwłaszcza jeśli później pozostanie sam w domu przez kilka godzin. Popołudniowy spacer przeważnie służy najważniejszym potrzebom, a ten wieczorny głównie odprężeniu przed snem, więc nie powinien być zbyt zajmujący i pobudzający. Niepokojąca częstotliwość oddawania moczu Jak ocenić, czy zbyt częste oddawanie moczu u psa jest objawem chorobowym? Jako właściciele na pewno zauważymy te niepokojące zachowania, bowiem nasz pupil ma ustalone zwyczaje i gdy zaczyna je zmieniać, również i my stajemy się bardziej czujni. Chęć częstszego wychodzenia na zewnątrz i fakt, że pies ciągle sika, nie umknie nikomu, zwłaszcza jeśli pies przebywa stale z nami. Dorosłe czworonogi oddają mocz 3-5 razy dziennie. Jest to średnia statystyczna, którą oczywiście musimy dostosować do sytuacji ekstremalnych, jak choćby upały, treningi czy duża aktywność, kiedy nasz ulubieniec też więcej pije. W takich okolicznościach każdy pies dużo sika i nie będzie to niepokojące. Równie normalnym zachowaniem jest tak zwane obsikiwanie terenu, zwłaszcza jeśli jesteśmy z psem w nowych miejscach. Mijane podczas spaceru słupki, krzaczki czy kępki traw muszą być oznakowane, więc nasz pupil co chwilę będzie przystawał, aby to zrobić. Układ moczowy i jego dolegliwości Pęcherz moczowy, moczowody, gruczoł prostaty i cewka moczowa to poszczególne części dolnych dróg układu odpowiedzialnego za oddawanie moczu. Jeśli pies często sika, każdy lekarz z pewnością będzie sprawdzał, czy problem nie dotyczy któregoś z nich. Zapalenie pęcherza moczowego u psa często pojawia się w podeszłym wieku. Jeśli nie wiadomo, dlaczego pies posikuje, to z pewnością należy wziąć też pod uwagę ewentualne powikłania po zabiegach sterylizacji/kastracji czy wystąpienie cukrzycy, podczas której czworonogi odczuwając zwiększone pragnienie, piją znacznie więcej wody. Również niektóre leki, zwłaszcza sterydy podawane czworonogom z powodu różnych dolegliwości, mogą wywoływać skutki uboczne w rezultacie czego wystąpi częstomocz u psa. Problemy z moczowodami, cewką moczową i pęcherzem mogą być też skutkiem pojawienia się kamieni lub piasku w układzie moczowym. Prostata, czyli psi problem U suk w podeszłym wieku może dochodzić do częstszego oddawania moczu, a także posikiwania. U starszych psów natomiast mogą pojawić się powikłania związane z nadmiernie rozrastającym się gruczołem prostaty. Położony w jamie miedniczej gruczoł otacza cewkę moczową czworonoga. W przypadku infekcji, cyst czy zapaleń, mogą pojawić się nawracające problemy z układem moczowym, a nawet trudności w oddawaniu stolca. Częste i nawracające choroby układu moczowego u psa wymagają regularnych konsultacji z lekarzem weterynarii, który przeprowadzi podczas wizyt nie tylko oględziny, ale i szczegółowe badania laboratoryjne z krwi i moczu czy wykona USG. Jak wiadomo częstomocz u szczeniaka, nie jest bardzo niepokojący, jeśli dotyczy potrzeb wychodzenia średnio co dwie godziny. U dorosłego psa taki objaw może jednak wzbudzić obawy właściciela. Do częstych przyczyn problemów należy przeziębienie pęcherza u psa i pojawienie się w układzie moczowym bakterii chorobotwórczych. Większe predyspozycje przejawiają starsze czworonogi, ale należy wziąć pod uwagę te dolegliwości również w przypadku młodych psów, zwłaszcza przy spadku ogólnej odporności organizmu. Charakterystyczne objawy zapalenia pęcherza u psa to zazwyczaj częste sikanie i ból przy oddawaniu moczu, zaburzenia kontroli i utrzymania moczu czy kropelkowanie. W zaawansowanym stadium pojawia się także krwiomocz. W ostrych przypadkach czworonogi mogą zachowywać się apatycznie, mieć gorączkę i brak chęci do jedzenia. Leki i odpowiednia dieta W przypadku skłonności do chorób i często nawracających infekcji dróg moczowych, lekarze nie tylko zalecają odpowiednie środki farmakologiczne, ale i specjalną dietę dla naszych czworonogów. Kiedy pies dużo pije, szybciej pozbywa się też chorobotwórczych bakterii z organizmu. Warto zadbać o każdy szczegół kuracji, aby nasz pupil szybko wrócił do pełnego zdrowia. Producenci pokarmu dla psów oferują wysokiej jakości karmy weterynaryjne, sprzyjające leczeniu schorzeń układu moczowego. Starannie opracowane receptury karm są przygotowywane przez ekspertów i specjalistów w zakresie żywienia i leczenia czworonogów, a wykorzystane do nich produkty, działają wspomagająco na organizm. Podawanie karm weterynaryjnych przyspiesza także rozpuszczanie kryształków i kamieni struwitowych czy leczenie zapalenia pęcherza. Odpowiednio zbilansowany poziom minerałów w karmie wspiera też profilaktykę pojawiania się kamieni szczawianowo – wapniowych. Istotne jest, aby podawanie jakichkolwiek specjalistycznych karm weterynaryjnych było prowadzone pod opieką i stałą kontrolą lekarza weterynarii. Skłonności do chorób układu moczowego To, czy pies może mieć zapalenie pęcherza w dużej mierze zależy od jego predyspozycji, jak i stylu życia, który prowadzi. Z pewnością są na nie narażone bardziej, psy przebywające głównie w domu. Wrażliwe na zmiany temperatur, mogą często reagować infekcją i przeziębieniem. Zapalenie pęcherza u szczeniaka wynika natomiast często z faktu, iż jego słabo rozwinięty układ odpornościowy nie jest w stanie poradzić sobie z wszystkimi zagrożeniami otaczającymi małego czworonoga. Chory pęcherz u psa jest jednak problemem, z którym współczesna medycyna jest w stanie skutecznie pomóc. Ważne, aby nie przeoczyć niepokojących symptomów i odpowiednio wcześnie zdiagnozowaną infekcję, właściwie wyleczyć. Zapobiegając nawracającym zapaleniom, warto wprowadzić do diety czworonoga produkty, wpływające korzystnie zarówno na pracę układu moczowego, jak i systemu immunologicznego. Wzmocnienie naturalnej odporności psa zapobiega wielu innym problemom zdrowotnym, dlatego warto wiedzieć, co w tym pomoże. Naturalna odporność organizmu Infekcja dróg oddechowych czy przeziębiony pęcherz u psa mogą być wynikiem osłabionej odporności czworonoga. Bez względu na to, czy problemy ze zdrowiem mają podłoże bakteryjne, wirusowe czy grzybicze, warto dbać przez cały rok o to, aby układ immunologiczny właściwie radził sobie z atakującymi go mikroorganizmami. Odpowiednio stymulowany, zaoszczędzi nie tylko nieprzyjemnych i uciążliwych objawów chorobowych, ale i częstych wizyt u weterynarza oraz kosztownych leków. Polecane przez ekspertów środki wzmacniające odporność, można kupić niemal w każdym sklepie zoologicznym. Specjalnie opracowany zestaw mikro- i makroelementów oraz substancji immunostymulujących, pomoże nabrać odporności zarówno małym szczeniakom, jak i starszym pupilom. Dedykowane dla poszczególnych grup wiekowych, preparaty witaminowo – mineralne zapobiegają też niedoborom ważnych pierwiastków śladowych w organizmie zwierząt. Szczególnie narażone na obniżenie odporności są nie tylko młode zwierzęta oraz te w podeszłym wieku, ale i czworonogi po kuracjach antybiotykowych, zabiegach chirurgicznych czy też suki podczas ciąży i laktacji. Osłabienie odporność to pierwszy krok i otwarcie bramy dla mikroorganizmów, które atakując, mogą uderzyć w najsłabsze organy. Jeśli nasz pupil przejawia jakiekolwiek symptomy, wskazujące na choroby układu moczowego, sprawdźmy to i nie gniewajmy się, gdy nie będzie w stanie kontrolować wszystkich swoich potrzeb fizjologicznych. Oczywiście w przypadku małych szczeniaków problem, jak oduczyć psa sikania w domu polega na zupełnie czymś innym, aniżeli u dorosłego ulubieńca, który nagle zaczął kropelkować czy zostawiać plamy moczu w swoim legowisku. Każda z tych sytuacji wymaga odmiennego postępowania, lecz zawsze potrzebne jest nasze zaangażowanie, cierpliwość i konsekwencja w działaniu. Musimy stale dbać o swoich czworonożnych przyjaciół, bo jak wiadomo, oni nam całkowicie ufają i oczekują skutecznej pomocy w cierpieniu. Ranking najlepszych karm dla psa – sprawdź już teraz! Zobacz ranking Połączenie pęcherzyca z lunarią, nieśmiertelnikiem, gypsophila lub kermek przekształca całą witrynę, czyniąc ją elegancką. Suszone gałęzie z lampionami w bukietach suszonych kwiatów, girlandy, aplikacje tworzą atmosferę świętowania w każdej części domu, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz, dekorując drzwi, okno, balkon. aktualizacja dnia 18:58 Przyczyny zapalenia pęcherza u psa By zrozumieć mechanizm tej choroby u psa, warto przypomnieć sobie kilka podstawowych faktów z jego anatomii. Układ moczowy psa jest bardzo podobny do analogicznego ustroju w organizmie człowieka. W jego skład wchodzą dwie nerki i dwa przewody, które nazywamy moczowodami – transportują one mocz z nerek do pęcherza, skąd dalej trafia do cewki moczowej , którędy jest wydalany na zewnątrz. Układ moczowy dzieli się w terminologii medycznej na dwie części: górne drogi moczowe, czyli nerki z moczowodami, oraz dolne drogi moczowe – pęcherz i cewka moczowa. Zapalenie pęcherza u psa (tak jak u człowieka) może mieć różne podłoże: bakteryjne, wirusowe lub grzybicze. Zdarza się, że zapalenie pęcherza u psa pojawia się niedługo po kąpieli w rzece, jeziorze lub innym akwenie, w którym mogły znajdować się niebezpieczne drobnoustroje wywołujące tę chorobę. Często dolegliwość ta jest wynikiem niewystarczającego poziomu higieny, może być też „przejęta” w zabawie od innego psa. W niektórych przypadkach zapalenie pęcherza jest konsekwencją urazu mechanicznego. Może także pojawiać się jako powikłanie po przyjmowaniu leków – przede wszystkim tych stosowanych w leczeniu nowotworów – oraz jako choroba towarzysząca innemu schorzeniu, jak np.: kamica pęcherza; cukrzyca; zapalenie nerek; zapalenie pochwy i macicy (suki); przerost prostaty (psy); nowotwór pęcherza. Jeśli Twój pies jest w podeszłym wieku, musisz wiedzieć, że jest o wiele bardziej narażony na infekcje dolnych dróg moczowych niż młode psy – ma to przede wszystkim związek z obniżoną wydolnością dróg moczowych, ale też z podwyższonym ryzykiem wystąpienia innych chorób, które mogą obniżać psią odporność i przyczyniać się do rozwoju infekcji. Warto wiedzieć, że zapalenie pęcherza dużo częściej dotyka suczki niż psy – wiąże się to z ich budową anatomiczną. Objawy zapalenia pęcherza u psa Zapalenie pęcherza u psa daje dość wyraźne objawy, które trudno przeoczyć, jeśli bacznie obserwujemy swojego pupila podczas spacerów. To, co najbardziej rzuca się w oczy, to problem z oddawaniem moczu i znaczne zmiany w jego regularności – pies cierpi, próbując oddać mocz, najprawdopodobniej siusia też częściej niż zwykle, ale w bardzo niewielkich ilościach, wręcz „kropelkując”. Charakterystyczne jest mocne napinanie się i naprężanie przy oddawaniu moczu, które jednak nie daje rezultatów. Wyraźnie widać, że próba oddania moczu jest dla psa bardzo bolesna – czasem do tego stopnia, że pies zaczyna ciągle, niemal obsesyjnie wylizywać sobie okolice cewki moczowej. Powodem do niepokoju w przypadku dorosłych psów jest też moczenie w domu – szczególnie, jeśli do tej pory pies przyzwyczajony był do załatwiania swoich potrzeb wyłącznie na zewnątrz i nigdy nie zdarzało mu się popuszczać w mieszkaniu. W ostrym przebiegu i zaawansowanym stadium zapalenia pęcherza u psa może pojawić się krew w moczu (tzw. krwiomocz), która może świadczyć o problemach urologicznych. Jeśli zaobserwujesz u swojego pupila którykolwiek z tych objawów, musisz jak najszybciej udać się z nim na wizytę do lekarza weterynarii. Nagromadzenie moczu w pęcherzu może bowiem prowadzić do jego pęknięcia, co z kolei stanowi stan bezpośredniego zagrożenia życia. Nie warto tak ryzykować, tym bardziej, że zapalenie pęcherza u psa jest chorobą w pełni uleczalną. Trzeba jeszcze dodać, że chory pęcherz u psa dość często idzie w parze z zapaleniem cewki moczowej. Leczenie zapalenia pęcherza u psa Jak już zostało nadmienione, jeśli podejrzewasz zapalenie pęcherza u psa, sytuacja ta wymaga szybkiej konsultacji weterynaryjnej. Nie należy ryzykować leczenia tego schorzenia domowymi sposobami, bo zazwyczaj nie są one skuteczne i nie niwelują w żaden sposób psich dolegliwości. Interwencja lekarza weterynarii może natomiast przynieść szybki skutek – wykona on badanie moczu i będzie w stanie szybko określić przyczyny infekcji dolnych dróg moczowych. Najczęściej diagnostyka chorego pęcherza u psa obejmuje także badanie morfologii krwi oraz prześwietlenie lub USG jamy brzusznej lub nerek. W zależności od podłoża zakażenia pomogą antybiotyki lub leki przeciwzapalne. Jeśli pies bardzo cierpi, lekarza weterynarii zaordynuje zapewne dodatkowo środki przeciwbólowe, by mu ulżyć. Leczenie antybiotykowe trwa zazwyczaj około dwóch tygodni. W tym czasie warto zadbać o to, by zapewnić psu ciepłe i komfortowe warunki, by się nie zaziębił. Dobrze też wdrożyć probiotyk, który będzie działał osłonowo na jego florę bakteryjną w jelitach. Po zakończeniu leczenia należy powtórzyć badanie moczu, by sprawdzić, czy przyniosło ono pożądane efekty. To bardzo ważne, bowiem niedoleczone zapalenie pęcherza u psa może w przyszłości powracać, a nawet rozwinąć się w poważną chorobę nerek. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko
Brodawki mogą wystąpić u każdego psa, bez względu na wiek, rasę czy płeć. Pewne jest jednak, że występują częściej u psów z osłabionym układem odpornościowym. Ponadto młode psy poniżej czwartego roku życia są szczególnie narażone na pojawienie się brodawczaków, które są spowodowane infekcją wirusową. Brodawki u psa
Skóra jest zbudowana z 3 warstw: naskórka, skóry właściwej zbudowanej z 2 warstw i tkanki podskórnej. Wszystkie te warstwy są ze sobą połączone za pomocą różnych struktur. Niszczenie właśnie ich przez przeciwciała, wyprodukowane przez nieprawidłowo reagujące komórki odpornościowe jest przyczyną powstawania pęcherzy. Pęcherz duży i pęcherz mały Do tej pory jest znanych kilka rodzajów tych chorób- pęcherzyca zwykła, liściasta. Wszystkie objawiają się tym ze na skórze tworzą się liczne pęcherze, jednak od rodzaju choroby zależy czy pęcherze tworzą się także na błonach śluzowych jamy ustnej spojówek i okolic narządów moczowo-płciowych, a także jak głęboko sięgają w głąb skóry. Dla każdej pęcherzycy jest typowy objaw, polegający na tym, że pocieranie skóry w pozornie zdrowym miejscu powoduje powstanie podobnie jak inne najczęściej występujące schorzenie dermatologiczne – łuszczyca mają uwarunkowania genetyczne, ponieważ częściej opisywane są u osób, u których w rodzinie, ktoś już wcześniej chorował. Ostatnio brane jest tez pod uwagę, jako przyczyna zachorowania na pęcherzycę zakażenie różnego rodzaju wirusami. Co lubią pęcherze, a czego nie lubi skóra? Jest wiele czynników, które powodują zaostrzenie choroby i wysiew pęcherzy. Są to między innymi oparzenia, wystawianie skóry na światło słoneczne i leki, głównie stosowane przez kardiologów w leczeniu nadciśnienia tętniczego (βadrenolityki, i inhibitory konwertazy angiotensyny), ale także niektóre antybiotyki. Osoby chore na pęcherzyce powinny unikać jedzenia nadmiernych ilości porów, czosnku i cebuli, gdyż może to także nasilać tworzenie pęcherzy. Pęcherzyca zwykła i niezwykła Najgorszą odmianą pęcherzycy jest pęcherzyca zwykła, pęcherze tworzą się i na skórze i na błonach śluzowych, czasami powodując powstawanie ran w przełyku, co niekiedy uniemożliwia przyjmowanie pokarmów. Inne postaci pęcherzycy najczęściej przebiegają łagodniej, poza zmianami skórnymi, nie utrudniają funkcjonowania. Pęcherzyce są chorobami przewlekłymi, nawet po wieloletniej przerwie objawy mogą nawrócić. Sposób leczenia tych chorób uzależnia się od rozległości zmian skórnych i odmiany pęcherzycy. Podstawą leczenia są glikokortykosteroidy razem z lekami hamującymi czynność układu immunologicznego (odpornościowego). Niestety leczenie takie ma wiele działań niepożądanych. Najbardziej niebezpieczny jest częstszy rozwój nowotworów, większe narażenie na występowanie infekcji i ich cięższy przebieg, uszkodzenie wątroby i szpiku kostnego powodujące np. niedokrwistość. W sytuacji kiedy nie można stosować leków immunosupresyjnych, pozostaje stosowanie bardzo dużych dawek glikokortykosteroidów, jednak takie leczenie również nie pozostaje bez wpływu na organizm. Przy długotrwałej sterydoterapii rozwija się cukrzyca, osteoporoza i choroba wrzodowa żołądka, może też rozwinąć się jaskra i zaćma. Polecamy: Oparzenia słoneczne - czy skóra lubi słońce? Poza systematycznym przyjmowaniem leków, ważne jest utrzymanie higieny skóry, codzienne odkażające kąpiele, pozwalające na zmniejszenie ryzyka zakażenia uszkodzonego naskórka i skóry. Na szczęście pęcherzyce są rzadkimi chorobami, pomimo tego że zazwyczaj ich przebieg nie jest ciężki i nie stanowią zagrożenia życia to jednak utrudniają codzienne funkcjonowanie, kontakty międzyludzkie i znacznie pogarszają jakość życia. Czytaj też: Pielęgnacja skóry suchej Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Pemfigoid pęcherzowy (Pemphogoid Bullosus) to przewlekła choroba skóry występująca częściej w wieku starszym (rzadko u dzieci), chorują ludzie po 60 roku życia, częściej kobiety cechująca się dużymi, dobrze napiętymi pęcherzami występującymi zarówno na podłożu rumieniowo-obrzękowym, jak i na skórze pozornie nie zmienionej.
Zapalenie pęcherza u psa Zapalenia dolnych dróg moczowych, tzw. wyprowadzających, czyli pęcherza i cewki moczowej, są dość częstą dolegliwością nękająca naszych czworonożnych podopiecznych. Choroby pęcherza moczowego zazwyczaj przebiegają łącznie z zapaleniem cewki moczowej, ale nierzadko także obejmują swym zasięgiem moczowody czy miedniczki nerkowe. Stany zapalne wyprowadzających dróg moczowych można podzielić na podstawie czynnika wywołującego na: infekcyjne i jałowe, oraz według ich przebiegu na: zapalenia ostre i niepowikłane, ostre i powikłane przewlekłe i nawracające. Przyczyny chorobyZapalenie pęcherza u psa objawyDiagnostyka chorób pęcherza moczowegoBadanie ogólne moczuPosiew moczuBadania obrazowe (ultrasonografia, radiografia)Powikłania stanów zapalnych pęcherza moczowegoZapalenie pęcherza u psa leczenie Przyczyny choroby Przyczyną większości stanów zapalnych w obrębie dolnych dróg moczowych są bakterie. Zwykle do zakażenia dochodzi drogą wstępującą, czyli pochodzącą z: pochwy, napletka, prostaty, jelita grubego, odbytu, czy też skóry. Przerost i zapalenie prostaty są częstą przyczyną kłopotów z układem moczowym u dojrzałych i starszych psów. W wydzielinie z gruczołu krokowego znajdują się substancje o działaniu przeciwinfekcyjnym, które zanikają w trakcie zapalenia prostaty, co powoduje, że gruczoł staje się ogniskiem infekcji dla układu moczowego. Rzadziej do zakażenia dochodzi drogą zstępującą, czyli za pośrednictwem krwi lub limfy z innych narządów w organizmie (na przykład z zaniedbanej jamy ustnej z obecnym stanem zapalnym). Bakterie atakujące drogi moczowe należą najczęściej to tzw. uropatogennych, czyli mających możliwość przytwierdzania się do błony śluzowej dróg moczowych, wnikania w nią i jej uszkadzania. Do bakterii najczęściej wywołujących zakażenia dróg moczowych należą: Proteus spp., gronkowce, paciorkowce. Możliwe są także infekcje naturalnie występującymi bakteriami w organizmie, podczas obniżenia odporności organizmu, czy to ogólnej czy też miejscowej. Osłabienie odporności pełni dużą rolę w rozwoju infekcji wtórnych oraz istnieniu tendencji do nawrotów. Większą predyspozycją do zachorowania charakteryzują się starsze zwierzęta. Także znaczenie mają inne choroby sprzyjające rozwojowi zakażeń układu moczowego takie jak: cukrzyca, nadczynność kory nadnerczy, choroby macicy i prostaty, kamienie moczowe. Również zastój moczu czy to ostry (spowodowany nagłą niedrożnością dróg wyprowadzających), czy też przewlekły oraz niepełne opróżnianie pęcherza przy jego porażeniu (spowodowane zaburzeniami neurologicznymi, mogącymi wynikać na przykład z urazów kręgosłupa czy też choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa) zwykle prowadzą do zakażeń dróg moczowych. Zapalenie pęcherza u psa objawy Czasami zapalenie dolnych dróg moczowych nie wywołuje poważnych objawów i może zostać przeoczone przez opiekuna zwierzęcia. Również może zdarzyć się, że opiekun psa bagatelizuje częstsze oddawanie moczu czy popuszczanie, lub też objawy tłumaczy podeszłym wiekiem lub zaburzeniami w zachowaniu psa. Zwykle jednak zapaleniu dróg moczowych towarzyszą mniej lub bardziej nasilone objawy. Dość charakterystycznymi objawami towarzyszącymi chorobom dolnych dróg moczowych są zaburzenia w oddawaniu moczu. Może to być: częstomocz, bolesne oddawanie moczu, kropelkowanie, zaburzenia w kontroli nad oddawaniem moczu, krwiomocz. Zwierzę może interesować się okolicą ujścia cewki moczowej, na przykład wylizywać ją. W poważnych, ostrych przypadkach dochodzi do rozwoju zaburzeń ogólnych: pies może być osowiały, może mieć osłabiony apetyt, pojawia się gorączka, mogą dołączyć się wymioty i bolesność w okolicy jamy brzusznej. Diagnostyka chorób pęcherza moczowego Badanie moczu u psa Choroby dotyczące układu moczowo-płciowego mają zbliżone do siebie objawy i często bez dodatkowej diagnostyki, tylko na podstawie objawów i wyników badania klinicznego, trudno jest jednoznacznie i trafnie postawić rozpoznanie. Nietrzymanie moczu może wynikać zarówno z zapalenia pęcherza jak i posterylizacyjnego nietrzymania moczu czy też zaburzeń neurologicznych. Przyczyną krwiomoczu, ropomoczu i zapalenia pęcherza może być: infekcja, choroby prostaty, macicy, pochwy, zmiany rozrostowe w obrębie pęcherza, kamienie moczowe, zapalenie worka napletkowego, urazy dróg wyprowadzających mocz, ciała obce, objawy uboczne podawanych leków. Tak więc w przypadku podejrzenia choroby dróg moczowych niezbędne są dodatkowe badania, a na początek wykonanie badania ogólnego moczu. W poważniejszych przypadkach, w sytuacjach niejednoznacznych, u zwierząt z objawami ogólnymi, zatrzymaniem oddawania moczu, przy przewlekłych lub nawracających zapaleniach zwykle należy poszerzyć diagnostykę o: posiew moczu, badania krwi, badania obrazowe (radiologia, ultrasonografia). Badanie ogólne moczu Mocz nawet „na oko” dla opiekuna psa może być widocznie nieprawidłowy, dlatego często opiekunowie przychodzą do lekarza, zobaczywszy coś niepokojącego. Mocz często jest mętny, czerwonawy czy nawet brunatny, może bardzo brzydko pachnieć. Próbkę należy pobrać do czystego pojemniczka, najlepiej przeznaczonego do tego celu, starając się odrzucić pierwsze porcje moczu, a wyłapać środkowy strumień. Pierwszy strumień moczu jest zanieczyszczony krwią, bakteriami i innymi komórkami pochodzącymi z cewki moczowej, pochwy czy prostaty. W wynikach z laboratorium przy zapaleniu układu moczowego może być obecny: ropomocz, bakteriomocz, białkomocz, obecność krwi, obfity osad aktywny, czasami znajdują się kryształy. Odczyn moczu niejednokrotnie przechodzi w obojętny, a nawet zasadowy. Co ważne, nie zawsze złe wyniki moczu (bakteriomocz, ropomocz, krew w moczu) korelują z objawami u psa ze strony dróg moczowych, i odwrotnie – nie każdemu zapaleniu dróg moczowych towarzyszy poważny ropomocz czy hematuria, pomimo obecnych objawów i choroby. Posiew moczu Przy nawracających, przewlekłych czy też ciężkich ropnych, krwotocznych zapaleniach zaleca się wykonanie posiewu moczu. Rekomendowaną drogą pobrania próbki jest nakłucie pęcherza, ponieważ wówczas mocz nie zawiera zanieczyszczeń z cewki moczowej oraz zewnętrznych narządów moczowo – płciowych. Jeśli jest to niemożliwe lekarz weterynarii wykona w jałowy sposób cewnikowanie pacjenta. Ostateczną metodą, niestety możliwe są wówczas wyniki zafałszowane, jest pobranie próbki od zwierzęcia oddającego mocz. Warto jest wcześniej kilka razy przepłukać srom czy worek napletkowy roztworem odkażającym. Należy pobierać mocz poranny, środkową porcję strumienia do jałowego pojemniczka, a następnie niezwłocznie dostarczyć próbkę do laboratorium lub lecznicy weterynaryjnej. Badania obrazowe (ultrasonografia, radiografia) Mogą one dostarczyć informacji o: ewentualnej obecności wad rozwojowych, rozrostów nowotworowych, istnieniu nacieków zapalnych, obecności w moczu osadu mogącego być skrzepami czy też kryształami lub kamieniami moczowymi. W badaniu ultrasonograficznym oceniana jest ściana pęcherza moczowego, jej grubość oraz prawidłowość budowy. Ponadto można wykluczyć zmiany chorobowe w obrębie prostaty oraz macicy, które mogą także być przyczyną zapalenia dróg moczowych. Obrazowane są także nerki i oceniana jest ich budowa. Badania obrazowe radiologiczne (rtg, tomografia) obrazują kamienie moczowe, ewentualne zmiany rozrostowe lub też mogą być zalecone w przypadku podejrzenia zaburzeń w oddawaniu moczu wynikających z chorób neurologicznych. Specyficzne testy na przykład oznaczenia hormonów w krwi, mogą zostać zalecone przez lekarza podejrzewającego choroby endokrynologiczne, mogące być przyczyną zaburzeń w obrębie układu moczowego. Również zalecenie konsultacji z kardiologiem i zmierzenia ciśnienia krwi mogą wynikać z możliwości wystąpienia nieprawidłowości w obrębie nerek i dróg moczowych, będących powikłaniem niewydolności krążenia. Powikłania stanów zapalnych pęcherza moczowego Powikłania czy też nawroty choroby przede wszystkim wynikają z zaniedbania w leczeniu i zbyt późnym udaniu się po poradę do lekarza weterynarii oraz nieprzestrzeganiu zaleceń, na przykład zbyt krótkim podawaniu leków. Z łagodnego zapalenia pęcherza może rozwinąć się poważna choroba nerek. Poważne powikłania bardzo ciężko się leczy i czasami może nie dojść do pełnego wyzdrowienia. Należy tu więc wymienić: refluks moczu z pęcherza do moczowodów i nerek, powodując zapalenie nerek, głębokie stany zapalne ściany pęcherza moczowego, a nawet jego martwicę, zaburzenia ogólne pojawiające się wraz z rozwojem mocznicy, porażenie pęcherza moczowego, wtórne do infekcji bakteryjnych, tworzenie się kryształów i kamieni struvitowych, rozedmowe zapalenie pęcherza moczowego. Dlatego też, aby uniknąć powikłań i szybko wyleczyć zwierzę, tak ważne jest szybkie przyprowadzenia psa do lekarza, postawienie diagnozy i wprowadzenie leczenia. Zapalenie pęcherza u psa leczenie Leczenie chorób układu moczowego Pamiętajmy, że zawsze jeśli objawy dotyczą układu moczowego należy wykonać badanie ogólne moczu. Nie jest to drogie czy skomplikowane badanie, a pozwala na uniknięcie błędów w leczeniu. Ciężar właściwy moczu, obecność białka, krwi, leukocytów, glukozy, ketonów, wałeczków, ocena osadu moczu to bardzo ważne parametry pomagające postawić prawidłową diagnozę i wprowadzić odpowiednie leczenie. W niepowikłanych przypadkach zapalenia dolnych dróg moczowych zwykle wystarcza terapia odpowiednim antybiotykiem podawanym co najmniej przez 14 dni. W poważnych przypadkach należy leczyć choroby wikłające zapalenie pęcherza lub je wywołujące. Może to być na przykład karma o odpowiednim składzie zmieniająca odczyn moczu co ułatwia rozpuszczanie się kryształów. Można także stosować odpowiednio dobrane suplementy diety dla psa. Przy obecności kamieni moczowych, torbieli prostaty czy macicy może być niezbędne postępowanie operacyjne. Jeśli zaburzenia w obrębie dróg moczowych wynikają z chorób ogólnych, endokrynologicznych, neurologicznych, zakaźnych, bardzo ważne jest jest leczenie podstawowej przyczyny. Zawsze pod koniec terapii warto jest skontrolować stan dróg moczowych wykonując ponowne badanie ogólne moczu, a najlepiej także posiew moczu. Wyniki badania moczu są niezbędne do oceny przebiegu terapii, czy zastosowane leczenie przyniosło skutek i czy nie należy go przedłużyć lub też skorygować. Podsumowanie W przypadku nawrotów choroby, leczenie należy rozpoczynać od wykonania posiewu moczu. Zwykle rokowanie jest pomyślne i w większości niepowikłanych przypadków zapalenia pęcherza moczowego dochodzi do szybkiej poprawy, pod warunkiem zastosowania odpowiedniego czasu terapii.
mmmQC. 306 137 478 470 292 492 56 483 191

pęcherzyca u psa zdjęcia