W swych kolekcjach miały ją tysiące fanów. Tytułowy utwór był jednym z pierwszych hymnów młodego pokolenia początku lat 80. Mija właśnie 30 lat od ukazania się na rynku „Dorosłych dzieci” - debiutanckiego albumu poznańskiego Turbo. To jedna z najważniejszych płyt w dziejach polskiego protest song na długie lata naznaczył działalność grupy. Do dziś kojarzy się z nią najmocniej. - Zagrałem "Dorosłe dzieci" tysiąc, a może i dwa tysiące razy w życiu - wspomina Wojciech Hoffmann, gitarzysta i główny kompozytor Turbo. - Ten numer przylgnął do nas jak wrzód. Nie powiem do czego - śmieje się Grzegorz Kupczyk - wokalista, który przez długi czas wspólnie z nim tworzył trzon poznańskiego zespołu. Obaj są zgodni, że historia trochę niesprawiedliwie obeszła się z pozostałymi piosenkami, które znalazły się na płycie wydanej w 1983 Kiedy przypominaliśmy ją na koncertach, miałem wrażenie, że część publiczności kompletnie nie kojarzy utworów innych niż tytułowy. A przecież to są świetne piosenki - mówi jakby nadal zdziwiony Hoffmann. Trudno tego zdziwienia nie podzielać. "Szalony Ikar", "Przegadane dni" czy "Toczy się po linie" to pierwsze heavymeta-lowe hymny z prawdziwego zdarzenia, jakie napisano w Polsce. I to napisano nie byle jak. Słuchając ich po latach, trudno nie docenić dbałości o dynamikę i kompozycyjny rozmach. Podczas jubileuszowego tournee z okazji XXX-lecia "Dorosłych dzieci" w tym roku, Turbo sięgnęło po niektóre z nich po raz pierwszy od ćwierćwiecza. - To zaskakujące, że po tak długim czasie te piosenki brzmią mocniej niż kiedykolwiek wcześniej - nie kryje zdumienia jak niebo, bez cienia uśmiechuNad pierwszą płytą Turbo, powstałego w 1980 roku z inicjatywy basisty Henryka Tomczaka, pracował trzeci skład zespołu. To on zaproponował Hoffmannowi dołączenie do nowej grupy po rozwiązaniu ich poprzedniej kapeli Heam. Pomiędzy obydwoma muzykami bardzo szybko zaczął narastać konflikt o przywództwo. Jego finał był zaskakujący: to Tomczak opuścił szeregi formacji, a gitarzysta skupił w swych rękach całą władzę. Jedynym śladem po założycielu jest na "Dorosłych dzieciach" przedostatni utwór "Mówili kiedyś", wyraźnie bliższy starszej, hardrockowej tradycji. Reszta to w zdecydowanej większości dzieło Hoffmanna, perkusisty Wojciecha Anioły oraz muzyków zwerbowanych z innych poznańskich formacji. - W 1981 roku byłem jurorem podczas przeglądu kapel w nieistniejącym już domu kultury przy poznańskim Stomilu. To tam wypatrzyłem najpierw Piotrka Przybylskiego, wówczas basistę grupy Equinox, oraz Andrzeja Łysowa, który grał na gitarze w zespole Kredyt. Od razu zaproponowałem im członkostwo w Turbo - wspomina z Łysowem w Kredycie występował Grzegorz Kupczyk. Hoffmann nie zwrócił na niego uwagi. Wiedząc, że dotychczasowy wokalista Turbo - nieżyjący już Piotr Krystek - chce odejść z grupy, Kupczyk sam zaoferował swoje usługi. Z początku zupełnie nie przekonał Pamiętam, że dostałem dwa tygodnie na przygotowanie materiału. Opanowałem go "na blachę" już po czterech dniach. Wydawało mi się, że śpiewam dobrze, ale kiedy pojawiłem się na próbie, głos strasznie mi się chwiał. Beczałem jak koza. Cytując fragment "Szalonego Ikara", byłem "blady jak niebo i bez cienia uśmiechu". O przyjęciu mnie do zespołu zadecydowały jednak dwa argumenty: szybko opanowałem cały materiał i byłem na miejscu - wspomina wokalista, którego kandydaturę szczególnie mocno popierał Wojciech krew i graj dalejBył grudzień i wszystko wskazywało na to, że zespół - silniejszy niż kiedykolwiek dotąd - ruszy wreszcie z kopyta. Plany te przerwał generał Wojciech Jaruzelski. - Pamiętam, że tuż po moim dołączeniu do grupy poszliśmy do mieszkania Janusza Maślaka, menadżera Turbo. Andrzej Łysów, Piotr Przybylski i ja podpisaliśmy tego dnia umowy z Estradą Poznańską na angaż w zespole. To była sobota. Na kolejny poniedziałek mieliśmy już zaplanowaną próbę, ale w niedzielę Jaruzelski ogłosił stan wojenny. Musieliśmy wstrzymać większość działań - wspomina związku z obowiązującym zakazem zgromadzeń, Turbo nie grało nawet prób. Hoffmann komponował jednak materiał w wynajętym mieszkaniu na poznańskim os. Kosmonautów. - Do dziś mam kasety, kultowe, 90-minutowe "stilonki" z zapisem tych moich muzycznych szkiców. Grałem na gitarze i wyłem do tego jak jakiś kojot. Okropne to było - śmieje się roku później grupa mogła ponownie spotkać się na próbach i przygotować się do wejścia do studia. Materiał, który ostatecznie trafił na "Dorosłe dzieci" rejestrowano w Rozgłośni Polskiego Radia w Szczecinie w trakcie trzech sesji: w lipcu, wrześniu i listopadzie 1982 roku. Do dyspozycji muzyków był szesnastośladowy magnetofon oraz sprowadzony z USA stół mikserski. Jeszcze przed wejściem do studia Turbo zagrało ponad sto koncertów w całym kraju. Często były to dwa występy dziennie, co odbiło się na kondycji Przed koncertem we Wrocławiu powiedziałem Wojtkowi, że gardło odmawia mi współpracy, ale jakoś dam radę. W tamtym czasie funkcjonowało w Turbo powiedzenie: "zetrzyj krew i graj dalej". Przez jakiś czas postępowałem w jego myśl. W pewnym momencie jednak zacząłem autentycznie tracić głos. Barwą podobną do Himilsbacha poprosiłem Wojtka o przerwanie koncertów, ale on w ogóle nie chciał o tym słyszeć. W Jelczu zdołałem zaśpiewać tylko dwa utwory. Później po prostu odebrało mi mowę. Kiedy zobaczył mnie laryngolog, stwierdził, że - gdybym jakimś cudem zaśpiewał jeszcze jeden koncert - nie mówiłbym już nigdy. Moje struny głosowe były dosłownie naderwane - wspomina Kupczyk. Do śpiewania mógł wrócić dopiero po kilku miesiącach nagrań było dziewięć kompozycji, zgrabnie balansujących na granicy hard rocka spod znaku Deep Purple oraz nurtu New Wave of British Heavy Metal (nowa fala brytyjskiego heavy metalu). Wyraźnie heavymetalowy sznyt piosenek był zasługą Przybylskiego, który zaraził Hoffmanna miłością do Iron To dzięki Piotrkowi poznałem dwie pierwsze płyty Maiden ("Iron Maiden" i "Killers" - przyp. red.). Kiedy przyniósł je nam na próbę, po prostu oszalałem na ich punkcie. Były ostre i melodyjne zarazem. Słuchałem ich na okrągło - wspomina Czasy były takie, że nikt nie próbował na siłę szukać oryginalności. Polskie zespoły usiłowały gonić swych zachodnich idoli i po swojemu "odrabiać lekcje". Jednak nawet pomimo czytelności wzorców, Turbo miało swój styl. Zawsze poznam grę Hoffmanna i patenty wokalne Grześka - nieważne, czy będą to "Dorosłe dzieci", czy dużo ostrzejszy "Last Warrior" - mówi Jarek Szubrycht, redaktor naczelny portalu T-Mobile Music Online i lider grupy Lux kompozytorem muzyki do większości utworów na płycie jest Wojciech Hoffmann, to znajdziemy tu również kilka piosenek będących efektem jego współpracy z pozostałymi członkami ówczesnego Turbo. Już otwierający całość "Szalony Ikar" to efekt wysiłku, jaki podjął razem z Łysowem i Kupczykiem. Ten ostatni sam napisał muzykę do zagranej w stylu Scorpions ballady "Pozorne życie". - Znając Wojtka przez te wszystkie lata, wciąż dziwię się, że dopuszczał mnie do komponowania, korzystał z moich pomysłów i sugestii. Bywał despotycznym szefem. Uważam jednak, że stanowiliśmy zgrany duet. Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale zdecydowana większość materiału powstawała bardzo łatwo. On grał pierwsze akordy, ja po chwili zaczynałem śpiewać i tak rodziły się kolejne utwory - wspomina Grzegorz najważniejsza w mniemaniu fanów, tytułowa piosenka ma nieco inny rodowód. Otwierający ją akustyczny motyw Hoffmann skomponował jeszcze w 1980 Pamiętam doskonale ten moment. "Dorosłe dzieci" powstały na samym początku Turbo. Riff wpadł mi do głowy, gdy siedziałem w kinie Kosmos za ekranem i ćwiczyłem na gitarze. Przez dwa lata piosenka w tej formie była tylko na taśmie. Kiedy zaczęliśmy próby w nowym składzie, pomyślałem, że wspólnie z Andrzejem Łysowem uda się tę piosenkę ładnie zaaranżować na gitary. Od razu czuliśmy, że to będzie wielki przebój. Sprawdziło się - opowiadał muzyk na łamach "Głosu Wielkopolskiego". Utwór dotarł do pierwszego miejsca listy przebojów Marka Niedźwieckiego w radiowej Trójce. Pewnie zostałby na nim dłużej, ale w tym samym czasie popularność zyskiwał inny hymn pokoleniowy - "Autobiografia" - zdań misterny szykZarówno utwór, jak i cała płyta "Dorosłe dzieci" to nie tylko muzyka. Nie mniej ważne są teksty piosenek. Autorem wszystkich jest nieżyjący już Andrzej Sobczak, odpowiedzialny również za "Przeżyj to sam" Lombardu - kolejny hymn dorastającego w latach 80. Teksty Andrzeja były na swój sposób bardzo polityczne. Nie byliśmy zespołem walczącym, choć oczywiście w głębi serca chciałem, żeby ten system się rozpieprzył. Interesowała mnie jednak przede wszystkim muzyka. Muszę przyznać, że do pewnego momentu teksty nie miały dla mnie znaczenia. Przed paroma laty zacząłem się zastanawiać, dlaczego ludzie najbardziej lubią utwory z naszych pierwszych płyt. Dotarło do mnie wreszcie, że z ich tekstami można się było w pełni utożsamić. Podobnie jak dziś z kawałkami Kazika czy Grabaża - rozmyśla z osób, które nadal utożsamiają się z tekstami, jakie Sobczak pisał dla Turbo jest Adam Nergal Darski, lider Behemoth. "Dorosłe dzieci" były pierwszą kasetą, jaką kupił za uzbierane kieszonkowe w osiedlowym kiosku na gdańskiej Ta płyta oczywiście zawiera mnóstwo heavymetalowych klisz, ale w chwili wydania wyróżniała się szalenie mądrymi tekstami. Niektóre z nich w ogóle nie straciły na znaczeniu. Weźmy np. ten fragment: "Słowa - więcej nic/Potrafimy pięknie gadać/Nie umiemy żyć" (z piosenki "Przegadane dni" - przyp. red.). To przecież cholernie aktualne w czasach, gdy wszyscy tylko ćwierkamy na facebooku. Albo "Szalony Ikar" - piękny, maidenowski hymn o ambicjach młodych ludzi, często niespełnionych - zapewnia, że kompozycje legendarnej grupy z Poznania jeszcze dziś często goszczą w jego Traktuję "Dorosłe dzieci" na równi z takimi albumami jak "Nowa Aleksandria" Siekiery, pierwszym krążkiem Oddziału Zamkniętego czy pierwszymi płytami Republiki. Turbo wprowadziło do polskiej muzyki nową jakość i tylko idiota będzie z tym dyskutował - jednak do tekstów. Sobczak - choć muzykom Turbo został przydzielony "z urzędu" przez Estradę Poznańską - okazał się mieć pióro równie cięte, co riffy Hoffmanna. Nie pałał też szczególną miłością do ówczesnej władzy. Subtelnie, choć zawsze w sposób wymowny, dawał temu wyraz w pisanych lirykach. W "Dorosłych dzieciach" idealnie odzwierciedlił panujące wówczas wśród młodych rozczarowanie PRL-owską rzeczywistością. To właśnie umiejętność zabierania głosu w imieniu mas uczyniła z Sobczaka jednego z lepszych tekściarzy tamtych czasów, a piosence Turbo zapewniła długowieczność. Nie wiadomo jednak, czy utwór ten wciąż byłby kompasem i punktem odniesienia dla tak wielu osób, gdyby nie określony kontekst historyczny, w którym pamiętać, że piosenka "Dorosłe dzieci" została przebojem na długo przed ukazaniem się płyty w 1983 roku. Takie to były czasy, że płyty częściej były zbiorem przebojów ogranych już w radio niż - tak jak dziś - podstawą do kreowania radiowych hitów. A "Dorosłe dzieci" były prawdziwym hitem wakacji roku 1982. Na trójkowej liście przebojów zadebiutowały w lipcu. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej na polskie ulice wyjechały czołgi i transportery opancerzone, a rogatki miast zajęli mundurowi przy koksownikach. Na ulicach raz po raz naprzeciwko siebie stawali protestujący przeciwko systemowi i zomowcy. Stan wojenny zawieszono 31 grudnia 1982, a zniesiono dopiero 22 lipca 1983 roku. - Album ten miał olbrzymi sens w czasie, w którym się ukazywał. Dla ludzi, którzy go wówczas poznali, był epokowy. Zwłaszcza za sprawą tytułowego, pokoleniowego hymnu. Ten utwór był szczególnie ważny dla ludzi wchodzących wtedy w dorosłość albo trochę młodszych. Polaryzacja między coraz bardziej sypiącym się systemem a zwolennikami Solidarności dotyczyła głównie starszych. Młodym nikt nie tłumaczył, o co w tym wszystkim chodzi. Rzeczywiście czuliśmy się, jakby "ktoś nam tyle życia skradł", bo mimo woli musieliśmy uczestniczyć w tej grze - mówi Jarek czasem wymowa tekstów Andrzeja Sobczaka zaczęła jeszcze bardziej się radykalizować, co z kolei coraz bardziej rozmijało się z oczekiwaniami Turbo. - My chcieliśmy przede wszystkim grać, a fragmenty w stylu "pod poduszką trzymam nóż" stawiały naszą działalność pod znakiem zapytania - tłumaczy Grzegorz Kupczyk. - Teksty pisane przez Andrzeja stały się zbyt polityczne dla metalowego zespołu. Byliśmy zbyt metalowi, by zajmować się polityką - kwituje Hoffmann. Współpraca zespołu z Sobczakiem zakończyła się definitywnie po drugim krążku Turbo pt. "Smak ciszy".Turbo na scenie z kultowym tekściarzem, Andrzejem SobczakiemPłyta "Dorosłe dzieci" sprzedała się w nakładzie ponad 200 tysięcy egzemplarzy. Dziś, aby otrzymać status złotej płyty, wystarczy nakład 15 tysięcy.

Wojciech Hoffmann – gitarzysta i kompozytor, lider zespołu Turbo, dla wielu niedościgniony mistrz. Dlaczego jego utwory tak kochamy? Ponieważ są prawdziwe, wypływają z serca, a ponadto przeszły najsurowszą ocenę samego autora. – Muszę być na 100% pewien, że coś jest dobre – mówi Artysta. - Jeśli podczas odsłuchiwania włosy na skórze nie „stoją dębą”, nie mam tzw. gęsiej skórki, to to odrzucam.„Back To The Past Tour” to trasa koncertowa, w którą wyruszacie z Turbo w 30. rocznicę od nagrania fenomenalnej płyty, jaką jest „Kawaleria Szatana”. Pamięta Pan czas, gdy powstawał ten album?– Pamiętam, jak ten materiał powstawał u mnie w domu, na piętnastym pięrze. Siedziałem na fotelu z gitarą. Moja małżonka wychodziła wtedy z synem na dwór, na plac zabaw, bawili się w piaskownicy, a ja w tym czasie siedziałem i pamiętam też próby w Scenie na Piętrze w Poznaniu. I nie zapomnę fragmentu nagrania w studio Giełda. Najpierw nagrywałem gitarę, której brzmienie bardzo mi się podobało, ale nagle usłyszałem brzmienie drugiej gitary, którą nagrał Andrzej Łysów – wtedy „zwariowałem” ze szczęścia! To było to! Wreszcie zabrzmiało to tak, jak zawsze chciałem, by zabrzmiało na płycie! Poprzednie płyty: „Smak ciszy” i „Dorosłe dzieci” nie spełniły pod tym względem moich oczekiwań,. Nie wiem, być może ze względu na czasy, w jakich powstały, czy mniejsze umiejętności realizatorów. Trudno powiedzieć. „Kawaleria Szatana” natomiast to było coś niesamowitego! Gdy ją nagrywaliśmy, usłyszałem to fantastyczne brzmienie, które mnie po prostu powaliło!I słusznie :) Ta płyta okazała się „strzałem w dziesiątkę”.– Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że tak będzie. Na pewno chcieliśmy pewnej zmiany. Ostatni utwór na poprzedniej płycie („Smak ciszy”), zatytułowany „Narodziny demona”, mniej więcej zapowiadał to, co wydarzy się na kolejnym albumie. Zresztą, celowo wymyśliliśmy ten tytuł, by przybliżyć słuchaczowi metamorfozę zespołu, a właściwie odrodzenie się Turbo, które na nowo będzie grało muzykę, od której zaczynaliśmy, czyli ostry, bezkompromisowy heavy metal, czasem thrash metal. Zatem zakładaliśmy już wcześniej, że taka płyta jak „Kawaleria Szatana” ma wiedzieliśmy jednak, że to będzie „strzał w dziesiątkę”. Dopiero po latach okazało się, że ta płytą stała się kultową i przez wielu uważana jest za najlepszą w naszym repertuarze, a co więcej - najważniejszą płytę heavymetalową lat osiemdziesiątych poprzedniego Pan, że gdyby ta płyta nie ukazała się 30 lat temu, tylko dopiero teraz, w roku 2016, pojawiła się pierwszy raz na rynku, też byłaby takim olbrzymim hitem?– Myślę, że nie. Gdyby „Kawaleria Szatana” teraz pojawiła się na rynku, mogłaby przepaść pośród wszystkich innych produkcji, które ukazują się współcześnie. Poza tym dzisiaj muzyka heavymetalowa i thrashmetalowa u nas w kraju została zupełnie zmarginalizowana i to ze względów zupełnie przeze mnie niezrozumiałych. Dla przykładu, w Czechach ta muzyka cały czas istnieje i ma się bardzo dobrze, a ludzie tłumnie przychodzą na koncerty swoich czeskich metalowych zespołów. Dlaczego u nas tak się nie dzieje?Myślę, że ze względu na swoją specyfikę płyta, jaką jest „Kawaleria Szatana”, w dzisiejszych czasach chyba nie odniosłaby takiego sukcesu. W pewnym stopniu też ze względu na teksty. Wtedy, gdy ją nagrywaliśmy, były one – można powiedzieć - jakby modne. Tematyka dosyć mocna. Oczywiście chcę podkreślić, że to nie jest absolutnie płyta satanistyczna, chociaż jesteśmy uważani przez niektórych za taki właśnie zepół (śmiech), co jest jakąś paranoją. Teksty na naszej płycie mówią zupełnie o czymś innym. Tytuł jest tylko przekorny. Pamiętam dokładnie, jak go wymyśliliśmy. Na próbie odsłuchiwaliśmy zrealizowany materiał muzyczny, który jest przecież bardzo ostry. Słuchając go, ma się wrażenie jakby pędziła obok kawaleria. W pewnym momencie powiedziałem coś w stylu: „Słuchajcie, to jest jak pędząca kawaleria, jak pęd husarii!” I wtedy ktoś dorzucił: „Kawaleria Szatana!”. Stwierdziliśmy wspólnie: „Wow! Świetny pomysł na tytuł płyty”. I tak wracając do pytania, to myślę, że teraz gdyby Turbo nagrało taką płytę, to kto wie? Być może powtórzyłaby się sytuacja z lat osiemdziesiątych, natomiast gdyby zrobił to nowy zespół, całkiem możliwe, że nie zostałoby to zauważone. Oczywiście to są wyłącznie moje Pan o pojawiających się czasem absurdalnych zarzutach, sugerujących, że Turbo to zespół satanistyczny. A słyszał Pan, że jeden Wasz utwór regularnie grany jest i śpiewany podczas pielgrzymek, zmierzających na Jasną Górę? :)– Tak, oczywiście (śmiech). „Jaki był ten dzień?” często śpiewany jest na pielgrzymkach. Ale w śpiewnikach jest napisane, że autor nieznany. Gdy gramy ten utwór, ludzie się nieraz dziwią, że to nasza piosenka. Tak, nasza, dokładnie moja kompozycja :)„Dorosłe dzieci” stały się wielkim przebojem i chwała im za to, bo to świetna piosenka i bardzo aktualna także dzisiaj. Utwór „Jaki był ten dzień?” był natomiast totalnie pominięty w „środkach masowego rażenia”, jak ja to mówię. Gdyby był puszczany tak często, jak „Dorosłe dzieci”, to byłby to nasz kolejny tak popularny koncertach widać, że nadal jest w Was pasja i energia. Nawet jeśli dany kawałek gracie na każdym występie od trzydziestu lat, a nawet więcej. Jak to jest, że po Was nie widać znudzenia, które niestety czasem obserwuje się u innych muzyków?– Odpowiedź jest chyba bardzo prosta. Trzeba bezgranicznie kochać to, co się robi. A w naszym przypadku tak właśnie jest. Kochamy to, co robimy, kochamy nasze utwory, przecież to jest całe nasze życie. Mamy wielką radość w momencie, gdy wchodzimy na scenę i możemy znów zagrać chociażby „Dorosłe dzieci” po raz dwutysięczny. I co więcej, do dziś, jak gram ten utwór, to mam „gesią skórkę”, jak widzę zadowolone twarze ludzi, którzy przychodzą na nasze koncerty i są szczęśliwi. Zresztą, nigdy się nie zdarzyło na koncercie, żeby ktoś nie chciał, by zagrać właśnie „Dorosłe dzieci”. Ten utwór zostawiamy na bis – może nawet celowo, żeby ludzie w dalszym ciągu chcieli go słuchać. Moim zdaniem jest naprawdę fantastyczny. Nawet Wojtek Mann, w jednym wywiadzie zapytany o to, jaki utwór z lat 80. najbardziej mu utkwił w pamięci, czy też jaki uważa za najlepszy z tamtego okresu, wymienił właśnie „Dorosłe dzieci”. Za to bardzo chciałbym Wojtkowi samo jest z pozostałymi utworami. Uwielbiamy je wykonywać. Przychodzimy do pracy, a ponieważ tę pracę kochamy, to cieszymy się, że ją wykonujemy, że możemy wyjść na scenę i zobaczyć zadowolone twarze słuchaczy, w tym rzesze ludzi powiedzieć, że to przeważnie młodzi przychodzą na nasze koncerty. Fani w naszym wieku pojawiają rzadko. Może dlatego, że osoby, które mają 50-60 lat, nie chcą już słuchać tak głośnej muzyki? A ponieważ my cały czas gramy bardzo ostro, nie bawimy się w jakieś kombinacje, tylko nadal gramy tak, jak graliśmy lata temu, stąd też naszych starszych fanów pojawia się mniej. Może wolą spędzać czas w domu, przed telewizorem...?Dla nas natomiast najważniejsze jest, że na koncerty przychodzi już trzecie pokolenie słuchaczy. To nam daje siłę i myślę, że jest w tym naprawdę coś wspaniałego. Dlatego nigdy się tym nie czasem obserwuję inne zespoły, często młodych muzyków i zdarza się, że wtedy myślę: „Oni wyglądają, jakby weszli na scenę za karę”. Oczywiście nie mówię tego o wszystkich. Niemniej zdarzają się zespoły, które tak właśnie wyglądają. Zastanawiam się, po co właściwie przyszli na koncert? Po co grają?Pracujecie już z Turbo nad nową płytą?– Tak, właściwie połowa płyty jest już stworzona. Trzeba będzie dopracować to do końca, by początkiem przyszłego roku – styczeń, luty, marzec – nagrać płytę, a wiosną ją ubiegłym roku wydał Pan kolejną solową płytę, zatytułowaną „Behind the Windows”. Nie da się ukryć, że kazał Pan dość długo na nią czekać...– Ze mną po prostu jest tak, że jak coś tworzę, muszę być na 100% pewien, że to jest dobre. Mam na dysku w komputerze tysiące swoich kompozycji, które potem przesłuchuję. I jeśli podczas odsłuchiwania włosy na skórze nie stoją dębą, nie mam tzw. gęsiej skórki, to to odrzucam. Tak wygląda mój proces twórczy. Najbardziej interesuje mnie to, żeby moja muzyka mnie się podobała. Wtedy czuć, że jest prawdziwa, a nie tworzona dla jakiejś kalkulacji. I wtedy słuchacz kupuje ją mentalnie, ponieważ wie, że jest szczera, że go nie oszukuję, że tworzę i gram to, co mam w sercu. Stąd też tak długo trwało przygotowanie materiału na tę się zrodził pomysł na sam motyw przewodni „Behind the Windows”?– Jechałem kiedyś pewną ulicą w Poznaniu i spojrzałem przez okno samochodu w lewo. Zobaczyłem wtedy okno mieszkania, w którym często przebywałem w latach siedemdziesiątych, gdy grałem w zespole Heam. Mieszkanie należało do naszego basisty, Henia Tomczaka, który potem założył Turbo, i do jego żony. Zawsze u nich nocowałem, gdy przyjeżdżałem na koncerty do Poznania. Później Henio sprzedał to po latach tamtędy jechałem i spojrzałem w to właśnie okno, pomyślałem sobie, że to świetny pomysł, by opisać okno, za którym toczy się najpierw jedno życie, potem drugie, trzecie... Od narodzin do śmierci. To tak jak nagrobki na cmentarzach, które podają jedynie daty z życia ludzi, ale w tych latach są zawarte całe historie...Na „Behind the Windows”, za pomocą dźwięków chciałem przekazać opowieść o życiu, o przemijaniu. To jest historia mieszkania Henia Tomczaka, któremu nie tak dawno temu zmarła żona, ale też historia życia każdego z Pan również projekt „The Klenczon Experience”. Skąd taka fascynacja twórczością Krzysztofa Klenczona?– Projektem „The Klenczon Experience” chciałem złożyć hołd zmarłemu przedwcześnie Krzyśkowi. To była bardzo ważna osoba w moim miałem 7 lat, mieszkałem w Gostyniu, gdzie mój ojciec prowadził dom kultury. Był rok 1962, gdy zaczęły do nas przyjeżdżać zespoły: Czerwono-Czarni, Niebiesko-Czarni. Jako 7-letni chłopiec siedziałem na balkonie i patrzyłem na scenę, na światła i na gitary. Wtedy pomyślałem, że chcę koniecznie robić to samo. Już w wieku 7 lat postanowiłem zostać muzykiem i robiłem wszystko, by muzyce podporządkować całe moje jak w 1965 roku powstały Czerwone Gitary, a ja miałem już 10 lat, zakochałem się w ich muzyce. Grali piosenki melodyjne, które podobały się także dzieciom. Gdy w 1966 roku poszedłem na ich koncert i zobaczyłem Krzyśka Klenczona, to, jak on gra na gitarze, zwariowałem. Tak się zaczęła moja fascynacja rock and rollem. To on ją we mnie jego gitara porwała mnie do tego stopnia, że poszukiwałem jej przez wiele lat. Teraz na szczęsicie mam już taką samą, na jakiej grał Klenczon – japońska gitara ZENON-Audition. W tym projekcie gram właśnie na niej i brzmienie jest dokładnie takie samo, jak w Czerwonych Gitarach. Bardzo mnie to wcześniej miał Pan już taką gitarę, wlasnoręcznie robioną...– Wykonałem jej replikę w ramach swojej pracy maturalnej. Był rok 1974 i wtedy po raz pierwszy zreformowano maturę. Poza egzaminami z obowiązkowych przedmiotów, jak język polski i matematyka, można było pisać pracę maturalną z wybranego przedmiotu. Ponieważ uwielbiałem śpiew, przygotowałem pracę na temat: „Geneza i rozwój jazzu tradycyjnego”. A z kolei na prace ręczne zrobiłem gitarę. Moja matura wyglądała zatem bardzo muzycznie :)Skoro od Klenczona i Czerwonych Gitar zaczęła się Pana muzyczna przygoda, to granie w Czerwonych Gitarach, i to na miejscu, gdzie kiedyś występował Krzysztof Klenczon, było chyba spełnieniem marzeń.– Tak, grałem w Czerwonych Gitarach w latach 1997-2000. To była jedna z najpiękniejszych przygód muzycznych mojego życia. Spełniło się moje marzenie z dzieciństwa, żeby grać w Czerwonych Gitarach!Czy jest na świecie gitarzysta, który jest dla Pana niepodważalnym guru gitary?– Ritchie Blackmore z zespołu Deep Purple. To jest facet, któremu wybaczam wszystko, który ma miejsce na najwyższej półce i na nią, poza nim już nikt inny nie wejdzie. Na półkach poniżej są inni gitarzyści, jak Steve Vai, Joe Satriani, Gary Moore, Jimi Hendrix, cała ta pierwsza liga światowa, ale Ritchie Blackmore to bezwzględnie mój największy Pan nie tworzy, nie nagrywa, nie koncertuje, gdzie można Pana spotkać? Odpoczywa Pan w ogóle?– Ja w ogóle nie odpoczywam, w tradycyjnym tego słowa czasu? :)– Wybrałem taki zawód, który przez to, że jest moją miłością, sprawia, że odpoczywam cały czas – nawet wtedy, gdy gram i jestem zmęczony, to jest dla mnie odpoczynek. W zasadzie nie wyjeżdżam też na żadne urlopy. Cały czas jestem zajęty, coś tworzę, gram na gitarze. Gdy jednak zdarzy mi się czasem wyjechać na tydzień, to gitarę muszę mieć ze sobą. Nie zasnę, jeśli jej chociaż nie dziękuję za Piątkowska-Borekfot. Materiały prasowe

zespół z hitem dorosłe dzieci